Co nas interesuje

W kręgu naszych zainteresowań jest polskie malarstwo dawne oraz współczesne.

Poniżej przedstawiamy tylko niektóre interesujące nas nazwiska.

Sztuka dawna

• Józef Brandt – urodził się w 1841 roku, zmarł w 1915 roku. Edukację artystyczną rozpoczął w École des Ponts Chausées w Paryżu, natomiast od 1862 kontynuował naukę na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie po studiach zamieszkał i od 1875 prowadził prywatną szkołę malarską a przez krótki czas pracował także w tutejszym atelier Franza Adama, wybitnego batalisty. Wywarł silny wpływ na rozwój sztuki polskiej. Jego twórczość była wielokrotnie doceniana i nagradzana medalami na międzynarodowych wystawach, m.in. w Monachium oraz Berlinie.Tworzył głównie obrazy batalistyczne z wojen tatarsko-kozackich i szwedzkich w XVII w., sceny historyczno-rodzajowe i rodzajowe. Często ilustrował życie i obyczaje ludności wiejskiej inspirowane ukraińskimi dumkami. Płótna tego artysty cechuje literackie ujęcie tematu, realizm szczegółów, swobodna kompozycja i mistrzowskie oddanie ruchu. Posługiwał się paletą barw utrzymaną w tonacji brunatnej, rzadko wzbogacał koloryt jasnymi, nasyconymi kolorami. Był znakomitym malarzem koni, potrafił perfekcyjnie oddać ich ruch, co zawdzięczał zapewne swojemu monachijskiemu mistrzowi, Karlowi von Piloty’emu.

• Alfred Wierusz-Kowalski – urodził się w 1849 roku, zmarł w 1915 roku. Od 1868 roku kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Rafała Hadziewicza, Aleksandra Kamińskiego i Wojciecha Gersona. W 1893 roku rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem Alexandra Wagnera. Naukę kontynuował w pracowni Józefa Brandta. Pobyt w atelier tego malarza odbił się zarówno na stylu Wierusza Kowalskiego jak i na doborze tematów. Artysta powielał popularne w tamtym czasie tematy malarskie: obrazy z życia ludności wiejskiej Podhala i Huculszczyzny, sceny z polowań i napadów wilków a także sceny batalistyczne. Jego obrazy znajdowały nabywców wśród wyższych sfer. W krótkim czasie stał się rozpoznawalną postacią polskiej kolonii artystycznej w Monachium. Od 1890 roku był honorowym profesorem Akademii monachijskiej. Nigdy nie założył własnej klasy rysunkowej jednak do jego nieoficjalnych uczniów zaliczano między innymi Olgę Boznańską, Czesława Tańskiego, Henryka Weyssenhoffa, Michała Wywiórskiego i Karola Wierusza-Kowalskiego. Artysta osiadł na stałe w Bawarii jednak regularnie wystawiał swoje prace w Polsce: w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (w latach 1873, 1876, 1893, 1894, 1908), w Salonie Aleksandra Krywulta w Warszawie (w latach 1893, 1895, 1896, 1898-1900, 1902) a także w TZSP w Warszawie, gdzie w latach 1892 i 1908 odbyły się jego indywidualne wystawy.

• Teodor Axentowicz – urodził się w 1859 roku, zmarł w 1938 roku. Edukację artystyczną rozpoczął w 1879 roku na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W okresie 1882-1895 kontynuował studia artystyczne w Paryżu. Tworzył wtedy ilustracje do popularnych paryskich czasopism: „Le Monde Illustré”, „L”Illustration” i „Figaro”. W 1891 r. został członkiem Société Nationale des Beaux-Arts. W 1894 roku dołączył do grona artystów pracujących przy „Panoramie Racławickiej”. Od 1895 roku przebywał w Krakowie, gdzie poświęcił się działalności dydaktycznej: w 1897 roku założył szkołę malarstwa dla kobiet, był profesorem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, od 1910 roku piastował także stanowisko rektora nowo powołanej Akademii Sztuk Pięknych. Należał do grona członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” powołanego do życia w 1897 i mającego na celu reprezentowanie polskiej sztuki w środowiskach międzynarodowych. Artysta tworzył najczęściej w technice olejnej i pastelowej. Utrwalał pejzaże, sceny z życia codziennego Hucułów oraz liczne portrety kobiet: radosnych, tajemniczych bądź rozpaczających. Na rozwój jego stylu duży wpływ miało nowoczesne malarstwo angielskie oraz twórczość renesansowych mistrzów.

• Wojciech Weiss – urodził się w 1875 roku, zmarł w 1950 r. Od 1981 roku studiował w Akademii Sztuk Sztuk Pięknych w Krakowie, początkowo ze względu na swój młody wiek posiadał status „gościa”. Jan Matejko widząc talent młodego Weissa, przyjął go na drugi rok studiów. W latach 1985-1899 studiował w pracowni Leona Wyczółkowskiego. W 1898 roku powstał jego obraz „Melancholik„, od tego czasu związał się z Towarzystwem Artystów Polskich „Sztuka”. Początkowo jako członek, a później jako prezes. Od 1906 artysta był również członkiem wiedeńskiej Secesji. W 1899 roku wyjechał do Paryża, gdzie zachwycał się sztuką ekspresyjną i dekadencką. W 1900 roku na Wystawie Światowej w Paryżu, został wyróżniony złotym medalem za obraz „Portret rodziców„. Rok później otrzymał stypendium hr. Tyszkiewicza, po czym podjął studia we Florencji, potem w Rzymie. W 1904 roku wraz z ojcem zakupił posiadłość w Kalwarii Zebrzydowskiej. Natomiast od 1907 roku wykładał w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Malarz został odznaczony Krzyżem Komandorskim Polonia Restituta i wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. Brał udział w wielu wystawach w kraju i za granicą m.in.: w Wiedniu, Berlinie, Paryżu, Pradze, Wenecji, Stanach Zjednoczonych.

• Jacek Malczewski – urodził się w 1854 roku w Radomiu, zmarł w 1929 r. w Krakowie. W 1872 roku rozpoczął edukacje artystyczną pobierając lekcje u L. Piccarda. Równolegle uczęszczał jako wolny słuchacz na zajęcia do Władysława Łuszczkiewicza w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1873 roku rozpoczął regularne studia na tejże uczelni w pracowni W. Łuszczkiewicza oraz F. Szynalewskiego. Uczęszczał również wtedy na prywatne lekcje do F. Szynalewskiego. W latach 1876-1877 kształcił się w École des Beaux-Arts w Paryżu w pracowni Henri Ernesta Lehmanna. Warto wspomnieć, że w 1879 roku artysta ukończył kurs kompozycji w klasie mistrzowskiej Jana Matejki na macierzystej uczelni. Co niewątpliwie miało wpływ na rozwój jego twórczości. W 1887 roku ożenił się z Marią Gralewską, córką krakowskiego aptekarza. W rok później na świat przyszła ich córka Julia. W 1892 roku doczekali się drugiego dziecka – Rafała. Chłopiec odziedziczył talent artystyczny ojca i również został malarzem. W latach 1897-1900 oraz 1912-21 pełnił funkcję profesora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Artysta wiele podróżował: Paryż, Monachium (1885-1886, 1893), Wiedeń (1914-1916), Włochy (1880, 1890), Grecja oraz Turcja (1884 r. w roli dokumentalisty wyprawy Karola Lanckorońskiego). Artysta razem z Teodorem Axentowiczem, Józefem Mehofferem, Stanisławem Wyspiańskim założył w 1897 roku Towarzystwo Artystów Polskich „Sztuka”. W latach 1923–1926 mieszkał w XIX-wiecznym dworze w Lusławicach. Malczewski został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski IV klasy (1921) oraz Wielkim Złotym Medalem na Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929). W początkach twórczości artysta tworzył głównie wiejskie sceny rodzajowe. Warto w tym miejscu wspomnieć, że artysta w swoich pracach inspirował się polskim krajobrazem. W latach 80. w obrazach pojawił temat martyrologii. Inspirując się twórczością Artura Grottgera i Juliusza Słowackiego tworzył prace realistyczne (Śmierć Ellenai (1883) Muzeum Narodowe w Krakowie). Charakterystyczne cechy prac tego okresu to monochromatyzm i przygaszona kolorystyka. W latach 90. prace artysty stały się niezwykle nastrojowe. Ich kolorystyka uległa rozjaśnieniu. W kompozycjach pojawiły się symboliczne postaci oraz antyczne chimery, meduzy, fauny, trytony (Thanatos, (1898-99) Muzeum Narodowe w Warszawie; Pytia (1917) Muzeum Narodowe w Kielcach). Oddzielny zbiór obrazów stanowią portrety oraz autoportrety. Portretowane osoby przedstawiane były na tle pejzażu (Portret Jana Kasprowicza (1903) Muzeum Narodowe w Warszawie; Nieznana nuta. Portret Bronisława Bryniarskiego (1902) Muzeum Narodowe w Krakowie; Portret Feliksa Jasieńskiego (1902) Muzeum Narodowe w Krakowie) lub w pomieszczeniu (Portret Adama Asnyka z muzą (1895-97) Muzeum Narodowe w Poznaniu). Liczne autoportrety, stanowią skarbnicę wiedzy o artyście. Obrazy te cechuje dystans do własnej osoby. Artysta przedstawiał swoją postać w różnej stylizacji np. Autoportret w zbroi (1914), Muzeum Narodowe w Warszawie; Autoportret w jakuckiej czapce (1907), Muzeum Narodowe w Poznaniu lub w otoczeniu symbolicznych postaci. Jacek Malczewski był jednym z najbardziej rozpoznawalnych artystów. Jest jednym z głównych przedstawicieli symbolizmu okresu Młodej Polski.

• Józef Mehoffer – urodził się w 1869 roku w Ropczycach, zmarł w 1946 r. w Wadowicach. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. W latach 1889-1890 naukę kontynuował w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, następnie w Paryżu w Académie Julian, Académie Colarossi u Josepha Blanca i Jacquesa Courtois oraz w École Nationale des Beaux-Arts w pracowni Leona Bonnata. Dwukrotnie piastował funkcję rektora krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych ( lata 1914/1915-1917/1918 i 1932/1933). Na początku swojej kariery artystycznej, jeszcze w czasie pobytu w Paryżu, Mehoffer dzielił pracownię ze Stanisławem Wyspiańskim. Artyści wywierali wzajemny wpływ na swoje poszukiwania stylu malarskiego. Obydwaj artyści byli zaangażowani w tworzenie polichromii prezbiterium Kościoła Mariackiego w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki, ich mistrza z czasów studiów w Szkole Sztuk Pięknych. Malarstwo Mehoffera było silnie nacechowane secesyjną stylistyką. Charakteryzowało się bogactwem symboliki, dekoracyjnością i dominacją swobodnych, giętkich linii. Poza malarstwem sztalugowym zajmował się także projektowaniem polichromii, witraży, tkanin artystycznych, scenografii. Międzynarodową sławę przyniosło mu zaprojektowanie 13 witraży do katedry we Fryburgu. Wśród ważniejszych monumentalnych projektów Józefa Mehoffera wymienić można także witraże w Katedrze Wawelskiej oraz polichromię skarbca na Wawelu.

• Józef Pankiewicz – urodził się w 1866 roku, zmarł w 1940 roku. W latach 1884-1885 studiował w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego. Naukę kontynuował w Akademii w Petersburgu następnie w Paryżu z Władysławem Podkowińskim. W latach 1906-1914 artysta pełnił funkcję profesora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Ogromny wpływ na twórczość artysty wywarło francuskie malarstwo impresjonistyczne i postimpresjonistyczne. W swojej twórczości podejmował problem roli koloru w obrazie. Za pomocą zmiennej palety barw oddawał nastrój portretowanej sceny. W jego twórczości forma malarska dominowała nad warstwą znaczeniową obrazu. Swoje zamiłowanie do eksperymentów kolorystycznych zaszczepił w swoich uczniach, z którymi w 1924 roku wyjechał do Paryża, aby doskonalić warsztat malarski i poznawać twórczość mistrzów malarstwa. Począwszy od 1925 roku przebywał na stałe we Francji prowadząc filię krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dziewiątka jego uczniów nazwana Komitetem Paryskim: S. Boraczok, J. Cybis, J. Czapski, J. Jarema, A. Nacht, T.P. Potworowski, H. Rudzka-Cybisowa, S. Szczepański, Z. Waliszewski po powrocie do Polski zapoczątkowała w rodzimej sztuce nurt koloryzmu. Józef Pankiewicz był także jednym z prekursorów polskiej grafiki artystycznej.

• Leon Wyczółkowski – urodził się w 1852 roku, zmarł w 1936 roku. W latach 1869-73 uczył się w Warszawskiej Klasie Rysunkowej (m.in. u Wojciecha Gersona). Następnie studiował na akademii w Monachium do 1877, by następnie kontynuować edukację artystyczną w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki a od 1893 do 1911 objął tam posadę profesora. Działalność dydaktyczną kontynuował od 1934 roku w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Dorobek artystyczny Wyczółkowskiego charakteryzuje różnorodność technik: od malarstwa, rysunku, pasteli aż do grafiki, jak również mnogość podejmowanych tematów. Na początku kariery malował obrazy historyczno-rodzajowe, realistyczne portrety i sceny salonowe. Pobyt na Ukrainie w latach 1883-93 zaowocował licznymi scenami z życia ludności wiejskiej, w których eksperymentował ze światłem i kolorem. Przez pewien czas interesował się także symbolizmem, jednak ostatecznie powrócił do swoich kolorystycznych poszukiwań. Z tamtego etapu pochodzą przede wszystkim nastrojowe pejzaże, widoki architektury, studia przedmiotów oraz martwe natury. Artysta pozostawił po sobie także portrety odznaczające się wnikliwą obserwacją psychologiczną.

• Wlastimil Hofman – urodził się 22 kwietnia 1881 roku, zmarł w 1970 r. Początkowo, Hofmanowie mieszkali w Karlinie (przedmieścia Lwowa). W 1889 roku, kiedy Wlastimil ukończył trzecią klasę szkoły elementarnej, rodzina przeprowadziła się do Krakowa gdzie zamieszkali przy ul. Jasnej i później przy ul. Zielonej. Latem tego samego roku, Wlastimil rozpoczął naukę w II klasie w Szkole Normalnej Św. Barbary na krakowskim Małym Rynku. W kolejnym roku rozpoczął uczęszczał do gimnazjum Św. Jana Sobieskiego w Krakowie. Wlastimil w latach 1895-96 roku, uczęszczał jako wolny słuchacz na zajęcia wieczorowe z rysunku do pracowni Jana Cynka. Następnie zdał egzaminy wstępne na Akademię. Na trzecim roku studiów, trafił do pracowni Jacka Malczewskiego. Artysta w 1899 roku, za namową swojego nauczyciela postanowił kontynuować studia artystyczne za granicą. Wraz z kolegą, Jerzym Karszniewiczem, zdecydował się na wyjazd do Paryża by studiować w Beaux-Arts. Naukę rozpoczął pod kierunkiem Jeana-Leona Gerome’a jednak studia przerwał latem 1901 roku. Jesienią tego samego roku po powrocie do Krakowa, wynajął pracownie na Dębnikach. W rok później, wystawił swoje dwa obrazy na wystawie w Pałacu Sztuki przy Placu Szczepańskim. Artysta doczekał się pierwszej notki na swój temat dopiero w 1904 roku. Kolejne lata w karierze Hofmana, obfitowały w wystawy w kraju i zagranicą – m.in. monachijskim Glaspalatz. Artysta został przyjęty do grona członków, Międzynarodowego Towarzystwa Sztuk Pięknych z stolicą w Bawarii oraz Związku Artystów Czeskich „Manes”. Od 1907 roku był członkiem Wiener Seccession. Wraz z grupą artystów: Leopoldem Gottliebem, Mieczysławem Jakimowiczem, Janem Rembowskim, Witoldem Wojtkiewiczem, współtworzył Grupę Pięciu. Po rozwiązaniu, której w 1908 roku, został członkiem zarządu Grupy artystycznej „Zero”. Od 1910 roku, artysta prowadził zajęcia z kursu rysunku na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w tym czasie nawiązał bliskie stosunki z Jackiem Malczewskim. Wzmożona praca twórcza, obfitowała wieloma wystawami. Po wybuchu I wojny światowej Hofman wyjechał wraz z ojcem do Pragi (Wysoczany). Zamieszkiwał wtedy w domu swojego kuzyna, Ludwika Hammera, gdzie zakochał się w jego żonie Adzie. Po krótkiej przygodzie z wojskiem (wyprawę na front przekreślił upadek z konia) w 1919 roku wyjechał ze swoją ukochaną do Krakowa. Na krótko zamieszkali przy ul. Księcia Józefa. Artyście udało się wynająć pracownię Jacka Malczewskiego. Problematyczna sytuacja polityczna – spór o Śląsk Cieszyński zmusiła artystę, do ucieczki: do Czech oraz następnie do Francji. W paryskim środowisku, wystawiał na Salonie Jesiennym, Salonie Niezależnym oraz Galerii Saint-Honore. W 1920 roku, artysta wrócił do Krakowa. Po kilku przeprowadzkach (Bonarka) zamieszkał w willi zaprojektowanej specjalnie dla Hofmana przez Franciszka Mączyńskiego przy ul. Spadzistej 16. W okresie od 1926 do stycznia następnego roku, Hofman odbył podróż po włoskich miasteczkach. W 1927 i 1928 roku, miały miejsce się dwie ważne wystawy indywidualne artysty, podsumowujące 25-lecie pracy twórczej („Jubileuszowa wystawa dzieł V. Hofmana”; Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, „Wystawa Jubileuszowa V. Hofmana, TPSP w Krakowie). Lata 1930-1935, były czasem wzmożonej pracy twórczej. Hofman, wówczas stworzył swoje najznamienitsze prace. W tym czasie liczne wystawy, w kraju i za granicą było dowodem jego sławy. W 1932 roku, otworzył swoją Jubileuszową (30 lat pracy twórczej) wystawę w Pałacu Sztuki w Krakowie. Artysta został doceniony również przez Prezydenta Rzeczpospolitej Ignacego Mościckiego, od którego otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za osiągnięcia na polu artystycznym. W kolejnych latach artysta wielokrotnie wyjeżdżał z kraju, podróżując po Europie (od listopada1932 do połowy stycznia 1933 i od 27 listopada 1934 do 8 lutego 1935 – Karlowe Wary, od połowy stycznia do połowy marca 1934 – Praga; Paryż i La Forge, 1935 i 1937 – Włochy). Jak zaznacza Szymon Kurpios [Malarstwo religijne Wlastimila Hofmana, Kraków 2006], wyjazdy te były możliwością zapoznania się Wlastimila z malarstwem Veronesa, Tycjana, Giorgiona i innych mistrzów malarstwa włoskiego. Kolejny okres twórczości artysty wyznaczyła II wojna światowa. W 1939 roku, kiedy Niemcy hitlerowcy zaatakowali Czechosłowację. Artysta brał czynny udział w pomocy czeskim uchodźcom. Działania te spowodowały, że po wkroczeniu Niemiec do Polski Hofmanowie, stają się być zagrożeni. Toteż dnia 3 września, wyruszyli w podróż przez Tarnów, Tarnopola, do Kwasilowa gdzie spotkali znajomego pułk. Ludwika Svobode, który pomógł im wpisać się na listę tzw. Legionów Czeskich. W tym czasie, inspiracją dla malarza był temat żołnierzy. Latem 1940 roku Hofmanowie przebywali w Orankach, później wyjechali do Moskwy. Kolejnym celem podróży była Turcja. Do Istambułu, dotarli 29 czerwca 1940 roku. Artysta stworzył wówczas cykl obrazów przedstawiających Hagię Sophię. Następnie, Wlastimil udał się do Palestyny gdzie żył w ciężkich warunkach, malował wówczas małe pejzaże na wieczkach od konserw. W 1943 roku, Hofmanowie przeprowadzili się do Jerozolimy, powstały wówczas liczne pejzaże Morza Czarnego. Na początku 1946 roku, malarz odbył podróż do Egiptu oraz Neapolu by dotrzeć do Pragi i w końcu do Krakowa – 20 czerwca 1946 roku. Niestety, niesprzyjające warunki życia i pracy zmusiły Hofmanów do przeprowadzki do Zakopanego i później na stałe do Szklarskiej Poręby. Nowym domem stała się willa przy ul. Spokojnej, nazwana później Wlastimilówką. Kolejne lata, życia artysty obfitowały w wiele wystaw. W 1968 roku, zmarła żona malarza, dwa lata później, zmarł Wlastimil Hofman.

• Stanisław Wyspiański – urodził się w 1869 roku, zmarł w 1907 roku. Był artystą wszechstronnym: wyrażał się zarówno w sztukach plastycznych jak i twórczości literackiej, dramacie i poezji. Tworzył scenografie, projektował wnętrza, sztukę użytkową, witraże. W latach 1884-1897 studiował z przerwami malarstwo u Jana Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz sztukę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przez krótki czas, od 1890 do 1894 przebywał w Paryżu, gdzie kontynuował naukę. Wtedy też po raz pierwszy zetknął się z twórczością Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworytem japońskim. Po powrocie do Krakowa pracował jako kierownik graficzny czasopisma „Życie”, wystawiał swoje sztuki w Teatrze Miejskim a od 1906 roku uczył w tutejszej SSP i włączał się czynnie w życie kulturalne miasta. W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważały tworzone pastelem ekspresjonistyczne portrety i pejzaże. Charakteryzowała je dekoracyjność przejawiająca się w giętkości linii oraz licznych motywach roślinnych a także bystra obserwacja obiektu przejęta zapewne od mistrza, Jana Matejki. Natomiast dynamiczne, nieco niedbałe wykończenie szczegółów i tła może kojarzyć się z impresjonizmem.

• Hanna Rudzka-Cybisowa – urodziła się w 1897 roku, zmarła w 1988 r. w Krakowie. Studiowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Miłosza Kotarbińskiego, następnie, od 1921 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni malarstwa Józefa Pankiewicza. W 1924 roku wraz z pozostałymi uczniami mistrza wyjechała do Paryża doskonalić warsztat i poznawać historię malarstwa we francuskich galeriach sztuki. W pracowni Pankiewicza Hanna Rudzka poznała swojego przyszłego męża, Jana Cybisa. Twórczość malarska artystki obejmuje pejzaże, martwe natury i portrety. Charakterystyczną cechą stylu malarki jest rozbicie kompozycji na kilka planów utrzymanych w naprzemiennie ciepłych i jasnych kolorach. Początkowo artystka stosowała jasną, świetlistą paletę barw. W późnym okresie swojej twórczości rozszerzyła kolorystykę swoich prac o ciemne odcienie czerwieni, brązy i fiolety. Artystka brała udział w wielu zbiorowych ekspozycjach sztuki polskiej we Francji i Stanach Zjednoczonych. Duża retrospektywna wystawa indywidualna jej malarstwa odbyła się w 1971 roku w Muzeum Narodowym w Krakowie. Hanna Rudzka Cybisowa była laureatką wielu nagród i wyróżnień; Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski (1964), Nagrody I stopnia Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości (1965) i II Grand Prix International d”Art Contemporain Monte Carlo (1966).

• Irena Weiss zw. Aneri – urodziła się w 1888 roku, zmarła w 1981 r. W 1906 roku rozpoczęła naukę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Kształciła się w pracowniach: Konrada Krzyżanowskiego, Karola Tichego i Xawerego Dunikowskiego. Nauczyciele artystki wywarli silny wpływ na kształtowanie się jej stylu malarskiego. W 1907 roku malarka wyjechała do Monachium, gdzie doskonaliła umiejętności w pracowni węgierskiego profesora malarstwa Szymona Hollosy’ego. W tym samym roku przyjechała do Krakowa i gdzie rozpoczęła naukę na kursach artystycznych prowadzonych przez Wojciecha Weissa, którego żoną została w 1908 roku. Artystka brała udział w licznych wystawach. W celu uniknięcia porównań z mężem posługiwała się pseudonimem Aneri będącym anagramem jej imienia.Twórczość artystki cechuje wnikliwa obserwacja modela oraz niezwykła wrażliwość na światło i kolor. We wczesnym okresie swojej kariery malowała przede wszystkim barwne pejzaże miejskie i nadmorskie, często z okolic Wenecji i Lazurowego Wybrzeża. Pod wpływem swoich mistrzów z warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych tworzyła także liczne, hipnotyzujące portrety na ciemnym tle. Natomiast w schyłkowym okresie życia koncentrowała się głównie na malowaniu bukietów kwiatów.

• Tadeusz Piotr Potworowski – urodził się w 1898 roku, zmarł w 1962 r. Pierwsze doświadczenia artystyczne zdobywał w szkole Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. Od 1922 roku kontynuował edukację pod kierunkiem Józefa Pankiewicza na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1924 roku wraz z dziesięcioma innymi jego studentami wyjechał do Paryża i wraz z nimi tworzył grupę artystyczną nazywaną Komitetem Paryskim. Artysta aktywnie uczestniczył w jej życiu, był także scenografem, pedagogiem, rzeźbiarzem i projektantem wnętrz.Odbył wiele podróży po Francji a także rejs wzdłuż Afryki co nie pozostało bez znaczenia dla jego rozwoju artystycznego. W 1943 wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie dalej tworzył, wystawiał i wykładał na Bath Academy of Art in Corsham. W 1958 roku powrócił na stale do Polski i kontynuował działalność pedagogiczno artystyczną. W jego twórczości ogromną rolę grał pejzaż, który z czasem stawał się coraz bardziej abstrakcyjny. Tworzył również akty i martwe natury. Eksperymentował także z kolorem i fakturą farby oraz innymi technikami: kolażem i grafiką.

• Jan Cybis – urodził się w 1897 roku, zmarł w 1972 r. Studiował w Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu oraz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Pankiewicza. Był członkiem Komitetu Paryskiego: grupy studentów Pankiewicza, którzy w 1924 roku wyjechali do Paryża, by doskonalić warsztat i obcować z francuską sztuką. Artyści przeobrazili się w nieformalną grupę artystyczną. Jan Cybis był jej głównym teoretykiem. Po powrocie do Polski w 1931 roku publikował swoje teksty w „Głosie Plastyków” i „Wiadomościach Artystycznych”. Po II wojnie światowej objął stanowisko prezesa ZPAP. W 1948 roku, po dwóch latach prowadzenia katedry malarstwa na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Obrazy Jana Cybisa odznaczały się ciekawą fakturą i harmonią barw. Początkowo warstwa malarska była nanoszona drobnymi lecz wyraźnymi pociągnięciami pędzla. W późniejszych latach swojej twórczości zaczął coraz odważniej eksperymentować z fakturą farby nanosząc coraz grubsze warstwy malatury i wielokrotnie przemalowując skończone prace.

• Artur Nacht-Samborski – urodził się w 1898 roku, zmarł w 1974 r. W latach 1918-1921 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Józefa Mehoffera i Wojciecha Weissa. Studia przerwał, by wyjechać w podróż do Niemiec i Austrii. Tam zetknął się z ekspresjonizmem i konstruktywizmem. W 1924 roku powrócił do Krakowa i na nowo podjął studia na Akademii Sztuk Pięknych. Trafił do pracowni Józefa Pankiewicza i stał się członkiem Komitetu Paryskiego – grupy studentów malarstwa, którzy wraz z Pankiewiczem wyjechali w 1924 roku do Paryża, by utworzyć tam filię krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1929 roku został laureatem nagrody dla najlepszych polskich malarzy mieszkających w Paryżu. W czasie II wojny światowej trafił do lwowskiego getta skąd został uratowany przez przyjaciół. W 1947 roku został profesorem PWSSP w Gdańsku. Następnie, w latach 1949-1969 pracował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego twórczość malarska nosi ślady inspiracji niemieckim ekspresjonizmem oraz koloryzmem charakterystycznym dla wszystkich przedstawicieli Komitetu Paryskiego. Często podejmowanym przez Nachta-Samborskiego tematem była martwa natura. Do ulubionych motywów malarskich artysty należały liście fikusa.

• Juliusz Kossak– urodził się w 1824 roku w Nowym Wiśniczu, zmarł w 1899 r. Już podczas studiów prawniczych na Uniwersytecie Lwowskim pobierał lekcje rysunku u Jana Maszkowskiego i tworzył pierwsze akwarele przedstawiające ziemiańskie życie na Wołyniu i Podolu. W latach 1853-56 artysta przebywał w Warszawie, następnie wyjechał do Paryża gdzie pobierał nauki w H. Verneta, malował także w pracowni zorganizowanej przez Wojciecha Gersona. Nigdy jednak nie ukończył studiów artystycznych co nadaje jego twórczości nieco amatorski rys. W 1861 wrócił do kraju a rok później objął stanowisko kierownika artystycznego „Tygodnika Ilustrowanego”.
  W latach 1867-68 mieszkał w Monachium, wówczas pracował z Józefem Brandtem w pracowni austriackiego malarza scen batalistycznych Franza Adama. W 1870 osiadł na stałe w Krakowie i kontynuował działalność artystyczną, należał także do Akademii Umiejętności oraz uczestniczył czynnie w życiu kulturalnym miasta. Artysta specjalizował się w technice akwareli. Malował głównie sceny batalistyczne (Odsiecz Smoleńska, 1879) oraz historyczno-rodzajowe („Wyjazd na polowanie”, 1876). W okresie młodzieńczym tworzył wiele akwarel odznaczających się starannym rysunkiem, któremu podporządkowana była kolorystyka, co upodabniało jego prace do sztychów.
  Dojrzała twórczość Juliusza Kossaka to przede wszystkim prace powstałe z inspiracji kulturą i literaturą sarmacką oraz historią Polski („Chłopicki pod Grochowem”). Artysta najczęściej osadzał akcję w scenerii XVII- wiecznego Podola, szczegółowo oddawał detale strojów szlachty, chłopów, wojskowych. Były to zarówno sceny batalistyczne z historii Polski, codzienność wsi jak jarmarki i wesela, a także szlachtę. Jego znajomość obyczajów XVII wiecznego ziemiaństwa objawia się także w ilustracjach do poematów Wincentego Pola i „Trylogii” Henryka Sienkiewicza.
  Elementem charakterystycznym dla Juliusza Kossaka są konie, zarówno zwykłe, wiejskie zwierzęta gospodarskie jak i rasowe, wojskowe zwierzęta. Artysta najczęściej przedstawiał je w ruchu, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami, błyszczącą sierścią i rozwianą grzywą. Pieczołowicie oddawał także szczegóły anatomiczne pozwalające rozróżnić poszczególne rasy. Ze względu na mistrzostwo tych przedstawień jest stawiany w jednym rzędzie z innymi polskimi „malarzami koni”: Piotrem Michałowskim i Aleksandrem Orłowskim.

• Wojciech Kossak– urodził się w 1856 roku, zmarł w 1942 r. Jego ojcem był Juliusz Kossak, który jednocześnie przekazał mu podstawy wiedzy malarskiej. Następnie uczył się w SSP w Krakowie i na Akademii Monachijskiej u Aleksandra Wagnera. Jego rozwój artystyczny przerwała służba w krakowskim pułku ułanów. Po jej ukończeniu wyjechał do Paryża, gdzie w latach 1887-1883 studiował w École de Beaux-Arts. W 1884 powrócił do Krakowa, ożenił się z Marią Kisielnicką i zamieszkał w rodzinnej „Kossakówce”. Wielokrotnie wyjeżdżał za granicę: od 1895 roku przebywał w Berlinie współpracując z Julianem Fałatem przy „Berezynie” oraz pełniąc zaszczytną funkcję nadwornego malarza Wilhelma II, od 1903 do 1904 pracował w Wiedniu, a w okresie 1905-1907 tworzył w Londynie. Po powrocie do Krakowa został prezesem TPSP a w 1915 został wykładowcą warszawskiej SSP, którą to funkcję piastował do 1919 roku. Po wojnie kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych i Francji.
  Na twórczość Wojciecha Kossaka wpłynęło dwóch malarzy: jego ojciec, Juliusz oraz poznany w Monachium Józef Brandt. Od pierwszego przejął umiejętność malowania jeźdźców na koniach i detali ubioru („Trębacz na koniu”), od drugiego zaś zamiłowanie do ekspresyjnych i dramatycznych scen batalistycznych („Walka o miasto i twierdzę Belgrad”). Jednocześnie od malarstwa Juliusza Kossaka odróżnia go tendencja do przedstawiania postaci z bardzo bliskiego dystansu, lub sytuowania ich daleko od centrum obrazu, jak w dziele „Ułan z koniem”, co otwiera i ożywia kompozycję. Wojciech Kossak przywiązywał także większą wagę do barwy i malarskości przedstawienia kosztem rysunku. Nie wypełniał konturów postaci tak starannie jak ojciec, zamiast tego pozwalał sobie na dynamiczne, nieco impresjonistyczne pociągnięcia pędzla wzbogacające fakturę obrazu.
  Tworzył przede wszystkim akwarele, gwasze i obrazy olejne.

• Jerzy Kossak – urodził się w 1886 roku, zmarł w 1955 r. Był kolejnym malarzem z artystycznego rodu Kossaków. Uczył się w pracowni ojca Wojciecha i dziadka Juliusza. W latach 20. XX wieku malował z ojcem obrazy rodzajowe i portrety na zamówienie ziemiaństwa. Tworzył także dla jednostek wojskowych, klubów oficerskich i organizacji kombatanckich. Kontynuował w malarstwie rodzinne tendencje do tworzenia scen batalistycznych, z okresu napoleońskiego a także współczesnych mu wydarzeń historycznych, bitew I i II Wojny Światowej, w tym jedno z najbardziej rozpoznawalnych przedstawień Cudu nad Wisłą. Popularnością cieszył się także lżejszy, stosowany przez niego często obyczajowy motyw ułana i dziewczyny. Inspiracje czerpał także z celtyckich i starogermańskich legend, baśni i ballad Adama Mickiewicza, co odróżnia go od malujących krewnych, malujących raczej życie codzienne.
  Jego twórczość zawiera pewną dozę schematyzmu, często powtarzał te same ujęcia, mimo to jego malarstwo cieszyło się tak ogromną popularnością, że zatrudniał grupę asystentów pomagających mu w malowaniu, jednak zawsze sam nadawał obrazowi końcowy rys. Jerzy Kossak najczęściej tworzył w technice olejnej. Posługiwał się często nasyconymi, żywymi barwami, stosował mocne kontrasty. Mistrzowsko oddawał nastrój pory dnia za pomocą krajobrazu, kłębiastych chmur, barwy nieba czy bezlistnych drzew („Olszynka Grochowska”, „Ułan w zamieci”, „Odwrót Napoleona spod Moskwy”). Podobnie jak ojciec i dziadek interesował się zagadnieniem realistycznego przedstawienia ruchu na obrazie. Często rezygnował z pełnego realizmu na rzecz realistycznego przedstawienia ruchu na obrazie czemu służyły długie, dynamiczne pociągnięcia pędzla, stosowane także czasami w zupełnie statycznych scenach, co jednocześnie wzbogacało fakturę powierzchni obrazu.

• Julian Fałat – urodził się w 1853 roku w Tuligłowach, zmarł w 1929 r. w Bystrej. W latach 1869-187 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego. W latach 1877-1880, naukę kontynuował w Akademii Sztuk w Monachium u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba. W 1885 roku odbył podróż morską dookoła świata. W latach 1886-95 pracował jako malarz nadworny Wilhelma II. Współpracował z Wojciechem Kossakiem przy panoramie „Berezyna”. Od 1985 roku pełnił funkcje dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, którą zreformował. Do 1910 roku był rektorem Akademii. Kiedy artysta przeszedł na emeryturę zamieszkał w Bystrej. Artysta współpracował z warszawskimi tygodnikami „Tygodnik Ilustrowany”, „Kłosy”, „Biesiada”, „Tygodnik Powszechny” jako ilustrator. W tych pracach pojawiajawiały się sceny życia codziennego warszawiaków. Karykatury artysty, były publikowane w satyrycznym piśmie „Liberum Veto”. Malarz specjalizował się w technice akwareli. Głównym tematem w malarstwie artysty były pejzaże oraz sceny myśliwskie w Nieświeżu. Tematy przedstawiane były w wielu wariantach. Warto zauważyć, że jedenaście prac przedstawiające słynne polowanie z udziałem Wilhelma II (1886) zostało reprodukowanych w albumie „Souvenir de chasse a l”ours donne a Nieśwież…”. Począwszy od 1890 roku w malarstwie artysty, realizm ustępuje na rzecz impresjonizmowi. Czerń zanika, na rzecz fioletów i błękitów. W akwarelach szczególnie można odczuć silne efekty światłocieniowe. Pejzaże Polesia stanowiły punkt wyjścia do uchwycenia światła i kolorów śniegu. Artysta był również portrecistą. Malowane w technice akwareli prace, charakteryzują się niezwykła lekkością i szkicowością („Portret Gabrieli Zapolskiej”).

• Stanisław Żurawski – urodził się w 1889 roku, zmarł w 1976 r. W latach 1907-1913 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Józefa Mehoffera i Wojciecha Weissa. Znaczny wpływ na rozwój stylu Żurawskiego miał głównie jego nauczyciel Wojciech Weiss. Artysta tworzył w technice olejnej i akwarelowej. Malował portrety, martwe natury i pejzaże, jednak dominującym w jego twórczości tematem był bezsprzecznie akt kobiecy. Malarz przedstawiał swoje modelki w zmysłowych pozach, we wnętrzach wśród kaskad zasłon, bądź w plenerze: na plaży lub wśród zieleni drzew. Doskonale władał wymagającą techniką akwareli, co można zaobserwować na przykładzie pejzaży. Artysta malował je niezwykle dokładnie, drobnymi pociągnięciami pędzla tworzącymi w pełni zamierzoną plamę barwną.
  Stanisław Żurawski angażował się czynnie w życie artystyczne Krakowa. Był założycielem Cechu Artystów Plastyków „Jednoróg”. Grupa miała charakter samokształceniowy: należący do niej artyści kładli nacisk na doskonalenie warsztatu i opanowanie możliwości malarskich jakie daje różnicowanie palety barw. Obie te cechy charakteryzują także malarstwo Żurawskiego. Jego prace wyróżnia wysoki realizm, precyzyjne opracowanie szczegółów (perfekcyjnie wykończone wzory na tkaninach) oraz bogata, nasycona paleta barw. Artysta wystawiał wspólnie z ugrupowaniem w latach 1926-1932.

• Marian Szczerbiński – urodził się w 1900 roku (data nie jest potwierdzona), zmarł w 1981 r. Artysta był związany ze środowiskiem krakowskim. W 1931 roku uczestniczył w Zbiorowej Wystawie Malarzy Polskich, na której pokazał dziesięć akwarel o tematyce krakowskiej (m.in. Wawel).
  Częstym tematem podejmowanym przez malarza była martwa natura z kwiatami (mimozy). Zachwycająca jest miękkość kwiatów przedstawianych przez artystę oraz subtelne odbicie przedmiotów w tafli stołu. Rośliny najczęściej umieszczał na ciemnoniebieskim, kontrastowym tle, co jeszcze bardziej podkreślało ich żywą, nasyconą barwę. Główne elementy martwej natury są często oddane szczegółowo, natomiast tło i drugi plan wykończony szorstko, dynamicznymi pociągnięciami pastelu, co tworzy ciekawe zróżnicowanie powierzchni dzieła. W swojej twórczości malował również pejzaże, głównie górskie. Jedną z ulubionych technik malarskich artysty był pastel, w której osiągnął mistrzostwo. Warto wspomnieć, że malarz pracował również z akwarelą oraz z farbami olejnymi.
  Artysta często malował architekturę miejską Krakowa oraz wiejskie życie okolicznych miejscowości. Na jego obrazach często spotkać można chaty, drewniane kościoły i ludność w tradycyjnych strojach na tle barwnej natury.

• Kaczor Stanisław Batowski – urodził się w 1866 roku, zmarł w 1946 r. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Władysława Łuszczkiewicza i Floriana Cynka. Następnie studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Natomiast w latach 1887-1889 kontynuował edukację na akademii wiedeńskiej. Specjalizował się w malarstwie batalistycznym. Przedstawiał je w sposób niezwykle dramatyczny. Sceny bitewne emanowały dynamizmem widocznym w wygięciu ciała żołnierzy i sylwetek koni oraz unoszących się tumanach kurzu. Tworzył także portrety, obrazy religijne, alegoryczne oraz sceny rodzajowe. Poza malarstwem sztalugowym artysta zajmował się także ilustratorstwem, projektowaniem witraży i polichromii. W 1903 roku założył prywatną szkołę malarstwa we Lwowie. Był także współzałożycielem Stowarzyszenia Artystów „Młoda Polska”. Projektował cykle ilustracji do książek Henryka Sienkiewicza, Elizy Orzeszkowej i Juliusza Słowackiego.

• Olga Boznańska – urodziła się w 1865 roku, zmarła w 1940 roku. Pierwszych lekcji rysunku udzielała jej matka, Eugenia Mondan. W latach 1883-1886 artystka kształciła się pod kierunkiem Kazimierza Pochwalskiego i Józefa Siedleckiego. Uczestniczyła także w prywatnych kursach malarstwa dla kobiet, gdzie jej nauczycielami byli Hipolit Lipiński i Antoni Piotrowski. Edukację dopełniła studiami na Akademii Sztuk Pięnych w Monachium w latach 1886-1889 w pracowniach Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. Warsztat doskonaliła kopiując obrazy starych mistrzów w Monachium i Wiedniu.
  Po ukończeniu studiów otworzyła pracownię w Paryżu. Angażowała się w działalność Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka oraz Société Nationale des Beaux Arts. Malowała głównie portrety charakteryzujące się niezwykle celnym oddaniem charakteru modela oraz przenikliwością spojrzenia. Tworzyła także studia figuralne, kwiaty, pejzaże i kompozycje we wnętrzach. Styl malarski artystki był swobodną interpretacją impresjonizmu. Charakterystyczna dla prac Boznańskiej jest rozjaśniona gama barwna, miękka, rozpływająca się linia konturu oraz ciekawa faktura farby, przez którą niejednokrotnie przebija płótno lub karton.

• Tytus Czyżewski – urodził się w 1880 roku, zmarł w 1945 r. Był jedną z najważniejszych postaci polskiej awangardy artystycznej dwudziestolecia wojennego. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego. W latach 1907- 1912 mieszkał w Paryżu i zetknął się z rozwijającym się kubizmem oraz malarstwem Paula Cezanne’a. Obydwa te czynniki wywarły znaczny wpływ na rozwój jego stylu. Po powrocie do Krakowa.
  W 1914 roku wstąpił do grupy Ekspresjoniści Polscy, która od 1919 roku przyjęła nazwę Formiści. Wraz z innymi jej członkami publikował pismo „Formiści”. Był także mocno związany ze środowiskami skupionymi wokół futurystycznych periodyków „Zwrotnica” i „Jednodńuwka futurystuw”. Z jego inicjatywy powstały kluby „Katarynka” i „Gałka Muszkatołowa”, które stały się popularnymi miejscami dysput inteligencji i artystów.
  Od 1934 roku należał do redakcji „Głosu Plastyków”. Jego malarstwo charakteryzowało się geometryzacją kształtów, bogactwem kolorystyki i harmonią barw. Swobodnie operował malarskimi zaczerpniętymi z postimpresjonizmu i kubizmu: deformacją perspektywy, uproszczeniem formy, mocnym konturem. Eksperymentował z fakturą farby, którą nakładał pociągnięciami o różnej grubości i dynamice. Podobnie jak wielu malarzy tego okresu szukał inspiracji w sztuce ludowej, czego przykładem jest obraz „Zbójnik”. Twórczość artysty często stykała się z ostrym sprzeciwem krytyków. Mimo to brał udział w wielu prestiżowych wystawach: paryskich Salonach, Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu, ekspozycji L”Art Vivant en Europe w Brukseli. Współpracował z warszawskim TZSP oraz wystawiał z licznymi ugrupowaniami artystycznymi w kraju.

• Stefan Filipkiewicz – urodził się 28 lipca 1879 roku w Tarnowie, zmarł 23 sierpnia 1944 roku w obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen. W latach 1900-1908 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni: Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego, Józefa Pankiewicza oraz Jana Stanisławskiego. Artysta jest zaliczany do „Szkoły Stanisławskiego”.
  Debiutował w 1899 roku serią pejzaży tatrzańskich wystawionych w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Od 1905 roku był członkiem wiedeńskiej „Secesji”. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (od 1908). W 1929 roku otrzymał złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. Od 1930 roku wykładał na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
  Uczestniczył w wystawach secesji w Berlinie (1904), Monachium (1903, 1907, 1909) i Wiedniu (1905, 1911, 1913), a także w kilku międzynarodowych ekspozycjach, m.in. w Dreźnie (1912), Rzymie (1911) i Wenecji (1905, 1920). W 1933 roku został nagrodzony przez Polską Akademię Umiejętności za całokształt twórczości.
  Był Wiceprezesem Komitetu Obywatelskiego do Spraw Opieki nad Uchodźcami Polskimi w Budapeszcie przedstawicielstwa Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. W czasie II wojny światowej brał udział w ruchu oporu i działalności konspiracyjnej. Aresztowany przez gestapo w roku 1944 trafił do obozu w Mauthausen-Gusen, gdzie został zamordowany.

• Stanisław Gibiński – urodził się w 1882 roku w Rzeszowie, zmarł w 1971 r. Po ukończeniu szkoły średniej, rozpoczął pracę w Kolejach Państwowych. Pasja do malarstwa zwróciła uwagę jego przełożonych i stała się powodem przeniesienia do Krakowa gdzie w 1908 roku rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych. Nauczycielem malarza stał się Julian Fałat, którego twórczość zafascynowała początkującego artystę. Stanisław Gibiński w późniejszej twórczości stał się naśladowcą swojego nauczyciela, wielokrotnie podejmując tematy polskiej wsi w rozległych zimowych pejzażach. Artysta tworzył swoje dzieła w technice akwareli oraz olejnej. Podczas I wojny światowej służył czynnie w Legionach. Był również członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Po roku 1926 brał udział w wystawach „Niezależnych”. Przez całe życie łączył pracę zawodową na kolei z rozwijaniem swojej twórczości malarskiej. Poza wspomnianymi pejzażami zimowymi podejmował także inne tematy związane z życiem polskiej wsi. Przedstawiał ludność przy pracy, w trakcie polowań oraz podczas uroczystości (np. „Do kościoła”). Prace te cechuje szczegółowość mimo trudnej techniki jaką jest akwarela. Artysta niezwykle precyzyjnie malował niuanse światłocieniowe oraz barwne. Podobnie jak Julian Fałat, potrafił odtworzyć nastrój ukazywanej sceny.

• Stanisław Kamocki – urodził się w 1875 roku w Warszawie, zmarł 1944 roku w Zakopanem. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego i Jacka Malczewskiego. Edukację artystyczną dopełnił w Paryżu w latach 1901 i 1902. Od 1908 roku uczył w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. Od 1919 roku kierował katedrą pejzażu macierzystej uczelni. W 1937 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Uczył także w Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej w Zakopanem.
  Działał także w zrzeszeniach artystycznych: Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”; Stowarzyszenia Polska Sztuka Stosowana; Stowarzyszenia Sztuka Podhalańska i Sztuka Rodzima. Uczestniczył w zbiorowych wystawach sztuki polskiej w w Wiedniu (1908), Wenecji (1910), Berlinie (1913), Brukseli (1938), Pittsburgu (1935) i Nowym Jorku (1939). Artysta uznawany jest za jednego z kontynuatorów symbolistycznego nurtu pejzażowego zapoczątkowanego przez Jana Stanisławskiego. Jego dojrzałą twórczość malarską charakteryzuje prostota kompozycji, dynamicznie kładziona plama barwna oraz zaczerpnięte z japońskich drzeworytów akcentowanie pierwszego planu kompozycji.

• Stanisław Masłowski – urodził się w 1853 roku, zmarł w 1926 r. Studiował w Warszawskiej Klasie Rysunkowej w pracowniach: Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamieńskiego. Duży wpływ na młodego artystę wywarło malarstwo Józefa Brandta i Józefa Chełmońskiego. Artysta zafascynował się sposobem, w jaki wymienieni malarze oddawali na płótnie charakter polskiego pejzażu. W latach 1875-1886 odbywał coroczne plenery malarskie na Ukrainę. Z tamtego okresu pochodzi wiele prac inspirowanych krajobrazem i folklorem tamtejszych okolic. Były to przede wszystkim obrazy rodzajowe z postaciami Kozaków (Taniec Kozaków, Dumka Jaremy).
  Artysta zwiedził Austrię, Francję, Włochy i Turcję. W tamtym okresie tworzył sceny rodzajowe i pejzaże. Własny styl artysty objawił się w akwarelach malowanych w plenerze, naznaczonych wpływami impresjonizmu i secesji (Maki 1909, Łubin 1924). Od 1971 roku mieszkał w Warszawie. Wiele z jego pejzaży przedstawia sceny z terenów Mazowsza. Ponadto Stanisław Masłowski angażował się aktywnie w życie artystyczne miasta. Był członkiem TZSP, Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, Kółka Akwarelistów Polskich, Stowarzyszenia Artystów Polskich Pro Arte oraz Polskiego Instytutu Sztuk Pięknych (oddział warszawski). W 1921 roku został przyjęty w poczet członków prestiżowego Societe Nationale des Beaux Arts. Wiele z jego prac zostało zniszczonych w czasie II wojny światowej.

• Andrzej Pronaszko – urodził się w 1888 roku, zmarł w 1961 r. Brat artysty Zbigniewa Pronaszki. Studiował w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Po jej ukończeniu został przyjęty do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Doskonalił warsztat malarski pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Dębickiego. W 1910 roku przerwał jednak naukę na uczelni artystycznej. Rok później zadebiutował wystawiając swoje prace na wystawach Towarzystwa Sztuk Pięknych i Sztuki Współczesnej we Lwowie oraz wystawach «Niezależnych» Związku Artystów Polskich w Krakowie. Od 1915 roku datuje się jego współpraca z teatrem. Karierę scenografa rozpoczął w zakopiańskim Teatrze Zjednoczonych Artystów.
  Pracował także dla instytucji kultury w Łodzi, Lwowie, Warszawie, Katowicach i Krakowie. Szczególnie związany był z ostatnim z wymienionych miast. W sezonie 1945/1946 pełnił funkcję dyrektora oraz kierownika artystycznego Teatru Starego. Wykładał także w prowadzonym przy teatrze Studiu Artystycznym. Jego dorobek scenograficzny jest szacowany na około 214 prac. Dekoracje teatralne i dorobek malarski są utrzymane w podobnym stylu. Artysta dążył do stopniowego uproszczenia i geometryzacji kompozycji. Był związany z polskimi formistami, których twórczość charakteryzowała się m.in. deformacją kształtów i zrytmizowaniem elementów kompozycji. Andrzej Pronaszko malował także realistyczne sceny symboliczne, m.in. „Scena Alegoryczna” (1913).

• Zbigniew Pronaszko– urodził się w 1885 roku w Derebczynie, zmarł w 1958 r. w Krakowie. W 1905 r. rozpoczął studia na Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie. Naukę kontynuował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Teodora Axentowicza i Jacka Malczewskiego. Był jednym z pomysłodawców Salonu Niezależnych wzorowanego na paryskim Salon des Independants. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Często wystawiał wspólnie z ugrupowaniami artystycznymi: „Zero”, „Zwornik”, „Nowa Generacja”. Podobnie jak jego brat, Andrzej Pronaszko, pracował jako scenograf: był autorem dekoracji m.in. do dramatów Stanisława Wyspiańskiego, Tadeusza Micińskiego i Stefana Żeromskiego. Zajmował się także działalnością pedagogiczną: od 1920 roku uczył w Prywatnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej, natomiast trzy lata później objął stanowisko kierownika pracowni malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu w Wilnie.
  W 1933 roku artysta osiadł na stałe w Krakowie. Wykonał dekorację plafonów w Zamku Królewskim na Wawelu. Po wojnie otrzymał nominację na profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, natomiast w 1949 roku objął stanowisko rektora uczelni. Początkowo na twórczość artysty silny wpływ wywierało malarstwo Formistów. Tworzył mocno zgeometryzowane portrety, akty, martwe natury. Po rozpadzie ugrupowania w 1921 roku styl artysty uległ zmianie, stał się bliższy realistyczno-symbolistycznemu malarstwu Malczewskiego. Z czasem prace Pronaszki ewoluowały w stronę ekspresji: większą rolę zaczął odgrywać kolor i faktura farby. Kolejny przełom w twórczości artysty nastąpił po II wojnie światowej: paleta barw stała się bardziej stonowane, melancholijna, większą rolę zaczęła odgrywać przestrzeń. Natomiast pod koniec życia Zbigniew Pronaszko coraz częściej nawiązywał w swoich pracach do tematyki śmierci i starości.

• Adam Setkowicz – urodził się 1876 roku, zmarł w 1945 r. w Krakowie. W latach 1891-1894 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1897-1898 kształcił się pod kierunkiem Teodora Axentowicza. Malował głównie sceny rodzajowe w wiejskim krajobrazie (np. orka, polowanie). Artysta tworzył głównie w technice akwareli i farby olejnej. Cechą charakterystyczną wielu prac są ich małe formaty. Artysta najczęściej tworzył kompozycje zamknięte. W centrum prac umieszczał główną scenę. Dobrym przykładem może być akwarela „Zaprzęg z saniami” (ok. 1943/1944). Malarz w swojej twórczości nawiązywał do Józefa Brandta czy Juliana Fałata. Malarz w 1933 roku uczestniczył w wystawie w Piotrkowie Trybunalskim.

• Ludomir Śleńdziński -urodził się w 1889 roku, zmarł w 1980 r. Naukę rysunku rozpoczął jako uczeń gimnazjum w wileńskiej wieczorowej szkole rysunku J. W. Trutniewa. W 1910 roku wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Studia ukończył z wyróżnieniem w 1916 roku. W 1920 roku powrócił do rodzinnego Wilna. Był założycielem i prezesem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, redagował także podległy towarzystwu miesięcznik „Południe”. Należał do Stowarzyszenia Artystów Polskich RYTM. Od 1925 roku pracował jako pedagog w katedrze malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
  W latach 1932-1939 pełnił funkcję dziekana wydziału. W 1938 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Po II wojnie światowej osiadł w Krakowie. Związał się z Politechniką Krakowską, gdzie początkowo wykładał w Katedrze Rysunku i Rzeźby Wydziału Architektury a w latach 1952-1956 pełnił funkcję rektora uczelni. Zajmował się malarstwem sztalugowym i ściennym. Artysta tworzył przede wszystkim portrety i kompozycje figuralne. Był także autorem monumentalnych dekoracji ściennych, m.in.: dekoracji sali recepcyjnej w Pałacu Rady Ministrów (1923), polichromii fasad dwóch kamienic (nr 4 i 6) w Rynku Starego Miasta (1928), niezrealizowanego projektu dekoracji sali obrad Sejmu w Warszawie.

• Jan Wojnarski – urodził się w 1879 roku, zmarł w 1937 r. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego i Józefa Pankiewicza. Od 1910 roku uczył na macierzystej uczelni. Należał do ugrupowań artystycznych „Pięciu” „Kolor”, „Zwornik”. Był malarzem i grafikiem. Jego pejzaże pozostawały pod dużym wpływem Jana Stanisławskiego, wybitnego pejzażysty i pedagoga. Podobnie jak Mistrz, Wojnarski malował dynamicznymi pociągnięciami pędzla i stawiał na minimalizm form malarskich. W plenerze często malował na tekturze i eksperymentował z barwami oraz fakturą farby. Natomiast wykorzystywane przez niego techniki graficzne to litografia, miedzioryt, akwatinta i akwaforta. Tworzył portrety, widoki miast, akty, sceny alegoryczne i religijne oraz martwe natury. Swoje grafiki często grupował w tekach, m.in. Autolitografie (1909) i Kraków (1911). Wynalazł nową metodę litografii barwnej: litografię kolorowymi pastelami, którą nazwał pasteologią.

• Erno Erb – urodził się w 1878 roku, zginął zamordowany przez nazistów w 1943 roku. Był związany z rodzinnym Lwowem i pobliskim Truskawcem. Mimo braku wykształcenia artystycznego wypracował imponujący i charakterystyczny warsztat malarski. Najczęściej artysta tworzył widoki miejskie. Do jego ulubionych tematów należały jarmarki i targi. Malował także martwe natury, portrety, pejzaże górskie z okolic Truskawca, sceny rodzajowe z życia ukraińskich chłopów i ludności żydowskiej. Farbę nakładał grubymi warstwami za pomocą szerokich pociągnięć pędzla. Stosował jasną, świetlistą paletę barw. Jego twórczość często była porównywana do malarstwa niemieckiego impresjonisty Maksa Liebermanna. Malował w technice olejnej oraz pastelowej. Artysta często wystawiał. W latach 1924-1938 regularnie prezentował swoje prace w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie, w Warszawie i Krakowie. W 1932 roku wziął udział w zbiorowej wystawie sztuki polskiej w Buffalo w USA.

• Stanisław Fabijański – urodził się w 1865 roku, zmarł w 1947 roku. Od 1880 roku rozpoczął naukę w prywatnym atelier rzeźbiarskim Leonarda Marconiego we Lwowie. W latach 1883-1888 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach: Władysława Łuszczkiewicza, Floriana Cynka i Jana Matejki. Następnie kontynuował naukę w monachijskiej Akademii w pracowni Aleksandra Wagnera. Odbył liczne podróże artystyczne do Włoch i Francji. Malował głównie w technice olejnej i akwarelowej. Osiadł na stałe w Krakowie. Zyskał sławę i uznanie jako malarz zabytkowych miast. Wiele jego prac przedstawia historyczne budynki i nieistniejące już zaułki Krakowa. Tworzył także portrety, sceny rodzajowe oraz obrazy o tematyce batalistycznej. W młodym wieku zajmował się także rzeźbą: w 1904 zaprojektował secesyjny serwis fajansowy „Źródło”. Zajmował się także tworzeniem ilustracji i plakatów. Od 1896 roku brał udział w licznych wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą: w krakowskim, warszawskim, poznańskim i lwowskim TPSP, Stowarzyszeniu Artystów Polskich, warszawskiej „Zachęcie” i Salonie Aleksandra Krywulta. Prezentował swoje prace także na międzynarodowych ekspozycjach sztuki polskiej w Monachium i Brukseli.

• Stanisław Górski– urodził się w 1887 roku, zmarł w 1955 roku. W 1908 roku ukończył krakowską Szkołę Przemysłową. Następnie studiował na tutejszej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Pankiewicza oraz Teodora Axentowicza. Malował sceny rodzajowe, pejzaże oraz portrety, których tematem zawsze byli podhalańscy górale. Swoje prace wykonywał w technice pastelu na papierze bądź oleju na płótnie. Jego styl malarski zdradza duży wpływ Teodora Axentowicza. Objawia się on w dekoracyjności i giętkości linii, subtelnej, jasnej gamie barwnej oraz niezwykłej precyzji w oddaniu charakteru modela za pomocą środków plastycznych. Artysta prowadził niezwykle aktywne życie artystyczne: wystawiał w Krakowie, Poznaniu, Piotrkowie, Kaliszu. Jego prace pojawiły się także w warszawskim TZSP oraz na Wystawie Niezależnych w 1926 roku. Niestety cały przedwojenny dorobek artysty spłonął w 1944 roku, dlatego zachowane prace pochodzą z przełomu lat 40. i 50. XX wieku. Do końca życia Stanisław Górski był wierny wybranej przez siebie tematyce i wypracowanemu stylowi malarskiemu. Jego praca „Studium góralki” znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.

• Zygmunt Józefczyk – urodził się 1881 roku, zmarł w 1966 r. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Leona Wyczółkowskiego. Swoje prace: „Studium”, „W ucieczce”, „Na jarmark”, „Handlarz koni” prezentował na dorocznych wystawach w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1911-1914. Jego prace często były reprodukowane w czasopismach. Od 1933 roku był członkiem ZPAP. Artysta swoje prace wystawiał w Krakowie w Domu Artysty (1921), w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1926), w lokalu ZPAP (1928, 1939). Jego płótna znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie (dwa obrazy olejne przedstawiające Hucułki); w Muzeum Narodowym w Warszawie (praca „Zaprzęg”, 1922, „Sanie na polnej drodze”, 1931). Tworzył, pejzaże, martwe natury i portrety z okolic podkrakowskich wsi oraz Huculszczyzny. Ważnym motywem w jego twórczości była relacja człowieka i konia. Artysta z wielkim pietyzmem oddawał szczegóły fizjonomii tych zwierząt.

• Alfons Karpiński – urodził się w 1875 roku, zmarł w 1961 r. Odebrał wszechstronne i gruntowne wykształcenie malarskie w wielu renomowanych instytucjach. Studia rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. Od 1903 roku kształcił się w monachijskiej pracowni Antona Azbego. Następnie w latach 1904-1907 kontynuował studia u Kazimierza Pochwalskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Ostatnim etapem jego edukacji był pobyt na Académie Willi w Paryżu w latach 1908-1912, gdzie doskonalił warsztat pod kierunkiem Henri’ego Martina i Henri’ego Vincenta Anglade’a. Zamieszkał w Krakowie, gdzie tworzył i angażował się w życie bohemy artystycznej miasta. Uczył rysunku na Wyższych Kursach dla Kobiet im. A. Baranieckiego, był członkiem wielu ugrupowań i związków artystycznych: Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, Powszechnego Związku Artystów Polskich, Grupy Zero, Grupy Dziesięciu, Vereinigung Bildender Künstler Österreichs-Wiener Secession,Towarzystwa Zachęta.
  Był współzałożycielem popularnego w okresie międzywojennym kabaretu Zielony Balonik. Malował pejzaże, martwe natury, widoki miejskie oraz portrety. Bohaterkami swoich prac czynił zazwyczaj kobiety z kręgów inteligencji: modelki, aktorki, damy. Ogromną popularnością cieszyły się także jego martwe natury z kwiatami. Charakterystycznymi cechami jego stylu artystycznego są prostota i elegancja. Charakteru jego pracom nadaje zderzenie realistycznego przedstawienia z ciekawą fakturą malatury i rozpływającym się konturem. Najczęściej posługiwał się stonowaną paletą barw z jednym mocniejszym akcentem kolorystycznym. Jego prace często prezentowane były w krakowskim TZSP.

• Nikifor – (właść. Epifaniusz Drowniak) urodził się w 1895 roku, zmarł w 1968 r. w Krynicy. Był z pochodzenia Łemkiem. Podczas pierwszej indywidualnej wystawy prac w warszawskim salonie SARP-u, określono go „Janem Nikiforem”. Artysta był samoukiem. Pierwsze jego prace datuję się na rok 1920. Częstym tematem, który przewija się w pracach Nikifora jest widok cerkwi grecko-katolickiej oraz architektury miasta Krynicy. Malarz lubił portretować również znajomych i przechodniów na głównym deptaku w mieście. Artysta stosował małe formaty prac – wykorzystywał stare zużyte zeszyty szkolne, opakowania po artykułach spożywczych. Brak funduszy na materiały plastyczne wymógł na nim tworzenie prac dwustronnie. Malował najczęściej akwarelami bądź temperą, natomiast w ostatnich latach wykorzystywał wyłącznie kredkę.
  Artysta wypracował charakterystyczny dla siebie styl malarski z grubym konturem oraz symetryczną kompozycją zamkniętej elementami architektonicznymi. Oszczędność w planie łączy się z drobiazgowością przedstawianych motywów. Mimo ograniczonych środków plastycznych artysta perfekcyjnie odzwierciedlał rozkłada światłocienia. Kolorystyka prac Nikifora, zachwyca harmonijnością i subtelnością przejść walorowych. Dorobek Nikifora liczy kilka tysięcy prac. Większość dzieł zostało rozdanych bądź sprzedane za grosze. Główną osobą, która była związana z artystą był Roman Turyn. Był on pierwszym kolekcjonerem jego prac. Z artystą związane było również małżeństwo Banachów, którzy odkryli ponownie twórczość Nikifora. Warto wspomnieć, że styl artysty został w pełni ukształtowany w latach 20. Jednak dopiero w 50 latach był postrzegany jako uznany artysta.

• Zdzisław Przebindowski – urodził się w 1902 roku, zmarł w 1986 r. Kształcił się w poznańskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego (lata 1920-1925). Następnie studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Władysława Jarockiego, Fryderyka Pautscha i Jana Wojnarskiego. Dzięki stypendium Funduszu Kultury Narodowej, mógł wyjechać za granicę. Przez kilka lat mieszkał we Francji i Włoszech. W 1937 roku powrócił do Krakowa, gdzie podjął pracę na macierzystej uczelni. Głównymi tematami podejmowanymi przez Przebindowskiego były: martwa natura, pejzaże, sceny rodzajowe. Prace z lat 30. stanowią jego reminiscencje podróży po Afryce. Malarstwo artysty zalicza się nurtu postimpresjonizmu. Charakterystyczną cechą Przebindowskiego są szerokie pociągnięcia pędzla oraz nierównomierna faktura obrazów. Cienkie warstwy farby łączone są grubymi impastami w miejscach, które artysta chciał wyróżnić.

• Włodzimierz Tetmajer –  urodził się 1862 roku, zmarł w 1923 roku w Krakowie. Malarstwa uczył się w Wiedniu u Christiana Griepenkerkla oraz w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Leopolda Loefflera, Jana Matejki oraz Floriana Cynka. Równolegle studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1886 roku wyjechał doskonalić warsztat malarski do pracowni Aleksandra Wagnera na Akademii Monachijskiej. Edukację artystyczną zakończył w paryskiej Academie Colarossi. Osiadł na stałe w Krakowie. W 1901 roku założył Szkołę Sztuk Pięknych i Przemysłu Artystycznego dla Kobiet. Należał do Towarzystwa „Polska Sztuka Stosowana” oraz Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Jednocześnie rozwijał swoją karierę polityczną: był członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego a w latach 1911-1918 pełnił funkcję posła w parlamencie wiedeńskim. W swoim malarstwie podejmował tematy związane z życiem polskiej wsi. Artysta utrwalał tradycje, obyczaje i odświętne stroje. Tworzył także pejzaże oraz obrazy o tematyce patriotycznej. Ponadto projektował witraże i ilustracje.

  i inni.

Szuka współczesna

• Magdalena Abakanowicz – urodziła się w 1930 roku w Falentach pod Warszawą, zmarła w 2017 roku. W latach 1950-54 studiowała w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1965 roku kierowała Pracownią Gobelinu na PWSSP w Poznaniu. W 1979 roku otrzymała tytuł profesora. Wygłaszała także wykłady w Los Angeles, w Berkeley, Bostonie, Nowym Jorku, San Diego, Sydney i Tokio. Najbardziej znana jest ze swojej twórczości rzeźbiarskiej: monumentalnych grup „Tłum”, „Plecy”, „Głowy” oraz miękkich, ogromnych rozmiarów instalacji z tkaniny nazwanych od nazwiska artystki „Abakanami”. Malowała także znacznych rozmiarów gwasze. Głównym tematem jej twórczości była kondycja psychiczna i moralna człowieka we współczesnych czasach. Artystka była laureatką siedmiu doktoratów honoris causa oraz prestiżowych odznaczeń: Krzyża Komandorskiego Polonia Restituta z Gwiazdą i francuskiego Krzyża Komandorskiego Orderu Sztuki i Literatury, Należała do amerykańskiej i niemieckiej Akademii Sztuki i Literatury. Jej prace znajdują się w posiadaniu kilkudziesięciu instytucji artystycznych na całym świecie. Wśród nich wymienić można Centre Georges Pompidou w Paryżu, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, National Gallery of Art w Waszyngtonie oraz Stedelijk Museum w Amsterdamie. Londyńska galeria Tate Modern poświęciła pracom artystki całą salę w ramach ekspozycji stałej.

• Grzegorz Bednarski – urodził się w 1954 roku w Bydgoszczy. W latach 1975-1980 kształcił się na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskał u prof. J. Szancenbacha. Od 1980 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystej uczelni. Od roku 1998 kieruje własną pracownią malarstwa w ASP w Krakowie. W latach 1981-1989 brał aktywny udział w ruchu kultury niezależnej, tworząc ekspresyjne prace poruszające problematykę egzystencjalno-metafizyczną. Artysta zaliczany jest do tzw. figuracji krakowskiej. Na początku lat 90. zaczął malować jak sam powiedział: „zwyczajne małe obrazki”, oszczędne przedstawienia prostych przedmiotów, ujawniające m.in. fascynacje czystym kolorem i światłem. Przedmioty – symbole, jak jajko czy czaszka, zestawione z ubogimi sprzętami życia codziennego zbliżają nas do tajemnic egzystencjalnych. Artysta w swoich pracach rysunkowych inspirował się dziełami literackimi takich autorów jak: Dante, Stanisław Czycz, Stanisław Świątek czy Krzysztof Lipka.
  Obok rysunków piórem i tuszem artysta posługuje się tłustym pastelem oraz wykorzystuje technikę kolażu. Twórczość artysty koncentruje się głównie wokół cykli malarskich: Wielki metafizyk, 1981; Ni mas ni menos, 1984; Hedonista maluje Ukrzyżowanie, 1998-2002; Personifikacje; 1998-2002; Popielec, 2001-2004) oraz rysunkowych (Dom misteriów, 1990; Bajka paryska-śmiej się dziadku, 1994; Czy czyta pani Czycza czy Czycza pani zna, 1996-1999; Inferno, 1993-2000.

• Zdzisław Beksiński – urodził się w 1929 roku, zmarł tragicznie w 2005 r. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Dyplom uzyskał w 1952 roku. Początkowo zajmował się sztuką fotografii, później rzeźbą i malarstwem. W latach 1957-1959 roku współtworzył nieformalną grupę artystyczną, do której należeli także Jerzy Lewczyński i Bronisław Schlabs. Aktywnie działała w latach 1957-1959. Prace eksponowane na ich wystawie „Pokaz zamknięty”, która odbyła się w Gliwickim Towarzystwie Fotograficznym w 1959 roku zostały okrzyknięte mianem „antyfotografii”. Kiedy grupa się rozwiązała Beksiński zrezygnował z fotografii na rzecz malarstwa. Początkowo tworzył malarskie abstrakcje inspirowane informelem. Jeszcze w latach 60. zaczął wypracowywać swój charakterystyczny styl opanowany przez surrealistyczne, apokaliptyczne motywy i emanujący atmosferą grozy. W latach 90. artysta zaczął tworzyć grafikę komputerową. Zdzisław Beksiński brał udział w wystawach zbiorowych: III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w „Zachęcie” w Warszawie, Kongresie AICA w Krakowie.

• Jerzy Bereś – urodził się w 1930 roku w Nowym Sączu, zmarł w 2012 roku w Krakowie. Uprawiał rzeźbę oraz performance. Był jednym z najbardziej rozpoznawalnych artystów – performerów w Polsce. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Zadebiutował na indywidualnej wystawie w krakowskim Domu Plastyków w 1958 roku. W latach 60. poznał Tadeusza Kantora i dołączył do II Grupy Krakowskiej. Jego twórczość rzeźbiarska charakteryzowała się uproszczeniem formy oraz dokładnym opracowaniem powierzchni dzieła. Artysta stosował przede wszystkim naturalne materiały: surowe drewno, sznury, łyko. Nawiązywał do tradycji ludowej i prasłowiańskiej.
  Pod koniec lat 60. artysta zainteresował się sztuką performance. Pierwszym jego projektem w tej dziedzinie była przedstawiona w 1968 roku w Galerii Foksal „Przepowiednia I”. Jego performances przybierały formę spektakli z elementami obrzędowości, w których artysta komentował sytuację polityczno-społeczną czasów komunizmu w Polsce. Współpracował z krakowską Galerią Krzysztofory oraz Galerią Foksal w Warszawie oraz Galerią Labirynt w Lublinie. Reprezentował Polskę na 9. Biennale w São Paulo (1967-1968).

• Kiejstut Bereźnicki –  urodził się w 1935 roku w Poznaniu. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych) w Gdańsku w pracowniach: prof. Stanisława Teisseyre”a, prof. Jacka Żuławskiego. Dyplom uzyskał w 1958 roku. W 1960 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na tejże uczelni. Począwszy od 1982 roku, artysta kieruje własną pracownią malarstwa. W latach 1981-1984 pełnił funkcję prorektora.
  W 1962 roku tuż po zakończeniu studiów został wyróżniony Nagrodą im. Piotra Potworowskiego. W latach 60. artysta brał udział w licznych krajowych wystawach: Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1964, 1968, 1970, 1980, 964 i 1968), Porównania (1965, 1967, 1975). Artysta wielokrotnie otrzymał Nagrody Ministra Kultury i Sztuki w latach: 1971, 1977, 1985, 1991. Za swoją działalność został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985).
  Twórczość artysty jest podzielona na etapy. W latach 60. malarz inspirował się głównie martwą naturą. Wówczas malował wyłącznie ten temat. W latach 70. inspirował się głównie scenami chrystologicznymi oraz pasyjnymi. Następnie (w latach 80.) został zapoczątkowany cykl prac przedstawiający sceny z chorągwiami oraz martwe natury z motywem „arma Christi”. Lata 90. to czas kiedy powstała seria prac karnawałowych przedstawiające uczty, procesje. Należy wspomnieć, że temat martwej natury przewijał się przez wszystkie okresy jego twórczości.
  Kiejstuta Bereźnickiego określano jako „neotradycjonalistę w obrębie neofiguracji”. To określenie idealnie charakteryzuje zespolenie w twórczości artysty wątków tenebryzmu oraz syntetycznego traktowania postaci. Warto wspomnieć, że artysta czerpie w warstwie kompozycyjnej oraz ikonograficznej z malarstwa siedemnastowiecznych Holendrów. Początkowo w obrazach malarza można dostrzec „horror vacui”, od którego z czasem zaczął odstępować. Kolorystyka prac początkowo była zdominowana przez skalę chłodną, z przewagą błękitów w kolejnych okresach pojawiły się ugry i czernie oraz czerwienie. Na początku twórczości farba była kładziona gęsto, tworząc grubą fakturę jednak w miarę jej rozwoju, warstwa malarska była coraz cieńsza, tworząc laserunki.
  Martwe natury w twórczości artysty charakteryzują się zestawieniem zwykłych przedmiotów z symbolami vanitatywnymi (czaszki, klepsydry). W kompozycjach figuralnych odczuwalna jest stylizacja postaci. Ciała są charakterystycznie wydłużone. Pojawiają się duże oczy w kształcie migdałów oraz ściśnięte usta zaznaczone cienką linią. Te cechy pojawiają się we wszystkich postaciach na obrazach artysty. Prace Kiejstuta Bereźnickiego mają ciemną kolorystykę. Obrazy najczęściej utrzymane są w jednej tonacji barwnej. Światłocień w pracach jest mocno zaznaczony. Oświetlone punktowo twarze postaci wybijają się z mroku. Sposób rozłożenia cieniowania wskazuje na sztuczne światło.

• Andrzej Borowski – urodził się w 1969 roku w Żywcu. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki oraz malarstwo w pracowni prof. Zbysława Maciejewskiego. Dyplom uzyskał w 1994 roku. W tym samym roku został wyróżniony w krakowskim Ogólnopolskim Konkursie Malarskim „Pejzaż w malarstwie współczesnym”. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i ściennym. Polichromia jego autorstwa znajduje się w kościele Św. Rodziny w Piekarach Śląskich. Maluje pejzaże, martwe natury, kompozycje abstrakcyjne. Najczęściej pracuje w technice akrylu na płótnie. Jego obrazy cechują się precyzyjnym opracowaniem szczegółu oraz radosną, nasyconą kolorystyką. Sposób kreowania nastroju na płótnie malarskim poprzez dobór barw i kompozycję zdradza inspirację malarstwem Zbysława Maciejewskiego. Artysta uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych w Polsce, Grecji, Hiszpanii, Francji, Włoszech. Uczestniczył w m.in. Targach Sztuki „Gent Lineart” 1995 i 2008 w Gandawie, SIAC 1995 w Strasbourgu, Art Strasbourg 1996. Artysta jest organizatorem licznych plenerów malarskich.

• Tadeusz Brzozowski – urodził się w 1918 roku we Lwowie, zmarł w 1987 r. Był malarzem, rysownikiem, scenografem i pedagogiem. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, podczas okupacji kontynuował naukę w Kunstgewerbeschule. Uczył się w pracowniach Ignacego Pieńkowskiego i Pawła Dadleza. Dyplom uzyskał w 1945 roku. W tym samym roku rozpoczął pracę pedagogiczną na Politechnice Krakowskiej (1945-54), następnie uczył także w Liceum Plastycznym w Zakopanem (1954-69) oraz poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (1962-79) i krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1979-81). W czasie II wojny światowej współpracował z podziemnym Teatrem Tadeusza Kantora. Należał do II Grupy Krakowskiej oraz międzynarodowego ruchu artystycznego Phases. W początkowym okresie swojej twórczości malował obrazy inspirowane surrealizmem. Po 1960 roku zwrócił się w stronę sztuki abstrakcyjnej. Tworzył obrazy sztalugowe i monumentalne dekoracje ścienne. Był współautorem polichromii kościołów w Imielnie i Mogilanach, zaprojektował gobelin dla Filharmonii w Bydgoszczy.

• Marek Chlanda – urodził się w 1954 roku. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał na Wydziale Grafiki. Wykładał na macierzystej uczelni oraz na Uniwersytecie Śląskim. Na przełomie 1983 i 1984 prowadził warsztaty z uczniami Vestlandets Kunstakademie Bergen. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem i rzeźbą. Jego prace zazwyczaj układają się w cykle: „Beatyfikacje”(2006, 2007) , na które składają się obrazy i notatki artysty, są symbolicznym pożegnaniem artysty z wiekiem XX (przeciwstawny do niego cykl „Tranzyt” jest z kolei symbolicznym powitaniem z wiekiem XXI); „Pamiętniki Boga” są inspirowane kwestiami z dziedziny filozofii i mistyki, natomiast „Uzdrowisko” nawiązuje do zapisków artysty wizualnego Andrzeja Szewczyka.
  Marek Chlanda jest także twórcą projektów performance łączących różne dziedziny sztuki: rzeźbę, muzykę i taniec. Przykładem tego jest spektakl „Dzień dobry/Buenos Dias”, który artysta stworzył we współpracy z tancerką Elisabeth Brodin. Po raz pierwszy został on zaprezentowany w Muzeum Sztuki w Łodzi w 1995 roku. Powtórzono go w Warszawskiej „Zachęcie” oraz na Biennale Kwang Jiu w Korei w 1996 roku. Artysta jest laureatem Nagrody Fundacji Nowosielskich.

• Wojciech Ćwiertniewicz– urodził się w 1955 roku w Krościenku. Latach 1976-1981 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. We wczesnym okresie twórczości artysta tworzył głównie portrety, akty i kompozycje we wnętrzach. Dzieła te malowane w stylu Nowej Ekspresji były zainspirowane obrazami R. Magritte”a H. Matisse”a. W latach 80. zaczął tworzyć egzotyczne pejzaże leśne z fantastyczną, bujną roślinnością, która zafascynowała go podczas pobytu na Maderze. W latach 90. artysta realizował prace o abstrakcyjnej formie. Jednym z motywów jego obrazów są rozrzucone na płaszczyźnie płótna koła, nawiązujące do form mandali. Artysta nie nadaje tytułów swoim obrazom, nadaje im wyłącznie numery. Prace malarza znajdują się w kolekcjach min. Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, Biblioteki Głównej ASP w Krakowie. Jest autorem 50. wystaw indywidualnych malarstwa. Brał udział w ponad 100 wystawach zbiorowych. Opublikował pięć tomików dzienników: Dziennik malarza (Kraków 2002), Bez tytułu (Kraków 2004), Ulica Długa (Kraków 2005), Bez Tytułu (2) (Kraków 2006), Rok 2006 (Kraków 2007).

• Jerzy Dmitruk – urodził się 24 sierpnia 1960 roku w Sępopolu. Studiował na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w 1986 roku w pracowni prof. Juliusza Joniaka. Studiował również na Wydziale Grafiki, gdzie otrzymał dyplom z wyróżnieniem w pracowni wklęsłodruku u prof. Andrzeja Pietscha. Artysta zajmuje się malarstwem, grafiką warsztatową, ilustracją i projektowaniem książek.
  Jerzy Dmitruk obok serii prac malarskich realizuje również cykle graficzne: „Siewca urodzaju”, „Żywot malarza”, „Misja”, „Drzewa objawień”, „Dom”, „Ogród pierwszej miłości”. Jednym z obszarów działalności artysty jest również projektowanie graficzne książek m.in. „Do widzenia, do jutra” – poezja Wisławy Szymborskiej, „Kiedy Cię spotkam, co Ci powiem” – poezje Mirosława Czyżykiewicza, ilustracja do Pisma Świętego, „Wyjaśnij mi, miłość” – poezje Ingeborg Bachmann, „Elegie z Tymowskich Gór” – poezja Jana Polkowskiego. Jerzy Dmitruk jest stypendystą Ministra Kultury i Sztuki oraz stypendystą Prezydenta Miasta Krakowa.

• Jan Dobkowski– urodził się w 1942 roku w Łomży. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w pracowniach J. Studnickiego i J. Cybisa. W 1967 roku wspólnie z J. Zielińskim zorganizował wystawę „Neo-Neo-Neo” (Klub Medyka). Artysta w tym okresie używał w pracach wyłącznie czterech kolorów: czerwieni, zieleni, żółcienia, błękitu. W 1968 roku powstał pierwszy obraz czerwono-zielony Podwójna dziewczyna (obecnie własność Muzeum Guggenheima).
  W 1972 roku artysta otrzymał stypendium Fundacji Kościuszkowskiej, wówczas wyjechał do Nowego Yorku. Tworzy tam figury z kolorowych płyt pleksiglasowych – eksponowane w Benson Galery. W kolejnych latach powstawały prace o czarnym tle wykonane najczęściej tuszem. W 1978 roku w warszawskiej Galerii Zachęta organizowana została wystawa retrospektywna prac malarza z lat 1963-1978, otrzymał za nią Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C. Norwida. W latach 80 powstały cykle: Erotikon, Nadzieja i mrok, Albo – albo. Lata stanu wojennego zaznaczyły się bardzo silnie w malarstwie artysty, na obrazach tego czasu pojawiły się symboliczne znaki nawiązujące do tamtych wydarzeń (prace te nigdy nie były wystawiane).
  W okresie 1986-1989 artysta podróżował do Ameryki Południowej, Grecji, Izraela i Finlandii. W 1994 roku malował cykl „Dźwięki”. W tym roku otrzymał Nagrodę im. J. Cybisa za całokształt twórczości.

• Mariusz Drohomirecki– urodził się w 1958 roku. Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Jana Szancenbacha w 1995 roku. Artysta tworzy głównie pejzaże krakowskich kamienic, podwórek, mostów, widzianych z pobliskich dachów. Analiza refleksów światła przywołują ducha artystów szkoły z Barbizon – szczególnie Camille”a Corota. Obrazy artysty znajdują się w kolekcjach w kraju (zbiory: Polska Akademia Nauk w Krakowie, Muzeum Historyczne Miasta Krakowa i Muzeum Sztuki Współczesnej im. Jacka Malczewskiego w Radomiu) i za granicą. Artysta był laureatem Ogólnopolskiego Triennale Autoportretu w Radomiu – Grand Prix w 1997 r. oraz otrzymał medal i dyplom Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie

• Jerzy Duda-Gracz – urodził się w 1941 roku w Częstochowie, zmarł w 2004 r. Studiował na Wydziale Grafiki w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych oddział w Katowicach. Dyplom uzyskał w 1989 roku. W latach 1992-2001 wykładał na Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie, następnie pracował na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Artysta uczestniczył w wielu wystawach w kraju i zagranicą m.in. w Tokio, Paryżu, Londynie, Berlinie, Moskwie, Rzymie. Stała ekspozycja prac znajduję się w Muzeum Górnośląskim w Bytomiu. W 1984 roku reprezentował Polskę na Biennale Sztuki w Wenecji. W latach 1986 i 1987 eksponował swoje prace na Targach Sztuki w Kolonii oraz na EXPO” 92 w Sewilli.Charakterystyczną cechą malarstwa artysty jest karykaturalnie potraktowana postać ludzka. Artysta tworzył wielokrotnie pastisze znanych obrazów, np. „Babiego lata”, J. Chełmońskiego. Należy wspomnieć, że wielokrotnie porównywano twórczość Dudy-Gracza do sztuki W. Wojtkiewicza lub P. Bruegla.
  Wystawy: 1978 „Kultura Ludowa. Kultura Narodowa.”, Zachęta, Warszawa; 1979 „Polaków Portret Własny”, Muzeum Narodowe, Kraków; 1984 „Malarstwo Polskie XX wieku”, Muzeum Narodowe, Kraków; 1986 „Życie Ludzi – Los Ziemi”, Zachęta, Warszawa; 1974 „Novy Ruch Polonaise” Galeria Espace Cadin, Paryż; 1984 „41 Międzynarodowe Biennale Sztuki” Wenecja; 1986 20 międzynarodowe Targi Sztuki, Kolonia; 1992 Wystawa Światowa „EXPO ’92” Sewilla; 1999 „Miasto i Ludzie w Sztuce Współczesnej”, Muzeum Historii M. Kraków; 1998 „Sztuka z Polski”, Krefeld; 2000 „Osobni” Muzeum Śląskie, Katowice.
  Cykle malarskie: „Motywy i Portrety Polskie” (1968-1967); „Motywy, Tańce, Dialogi Polskie” (1980-1983); „Obrazy Jurajskie” (1984-1986); „Obrazy Arystokratyczno–Historyczne” (1985-1991); „Pejzaże Polskie” i „Obrazy Prowincjonalno – Gminne” od 1986 r.
  Największe realizacje: „Przemienienie” – plafon w Kościele p.w. Przemienienia Pańskiego, Toporów 1995 r.; „Golgota Jasnogórska”, Klasztor O.O. Paulinów, Częstochowa 2000/2001 r.; „Chopinowi” (1999-2003).

• Edward Dwurnik -Urodził się w 1943 roku w Radzyminie. Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych. Malarstwo studiował w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa oraz rzeźbę w pracowni prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. W 1970 roku uzyskał dyplom pod kierunkiem prof. Krystyny Łady-Studnickiej. W kolejnym roku odbyła się jego pierwsza wystawa w Galerii Współczesnej w Warszawie. Złożyły się na nią cykle: „Dyplom” (zarazem praca dyplomowa artysty), „Gipsowy plener”, „Droga” i „Różne błękity”, w których pobrzmiewa pesymistyczne nastawienie do świata opanowanego przez okrucieństwo, zło i bezsilność.
  Przełomowym etapem jago twórczości była wystawa prac Nikifora w 1965 roku w Kielcach, która znacząco wpłynęła na jego styl, co widać w lekkości kompozycji oraz przedstawianiu architektury z lotu ptaka, groteskowości i operowaniu rysunkową, mocną kreską. Praca, od której artysta datuje swoją twórczość to „Rysunek nr 1” powstały 13 czerwca 1965 r. Jego dotychczasowy dorobek obejmuje około 3 500 obrazów i 10 000 rysunków.
  Inspirację Nikiforem widać najmocniej w cyklu z 1965 roku zatytułowanym „Podróże autostopem”. Jego tematem są polskie oraz europejskie miasta i miasteczka (Londyn, Stuttgart, Paryż, Barcelona). Artysta na swoich płótnach, próbuje zawrzeć charakter przedstawianego krajobrazu. Cechą szczególną tych płócien jest nagromadzenie najważniejszych budowli danego miejsca. Artysta przedstawiając architekturę nie stosuje zgodności typograficznej. Budynki, które w rzeczywistości znajdują w dużym oddaleniu od siebie, na płótnach sąsiadują ze sobą. Obrazy z tego cyklu są bardzo szczegółowe, pełne detali i postaci. W latach 80. Dwurnik poświęcił tematykę swoich prac przemianom społeczno-politycznym zachodzących w Polsce. Od lat 70. powstało kilkanaście innych cykli malarskich, m.in. „Sportowcy” (komiksowe spojrzenie na codzienność PRL-u), „Droga na Wschód” (upamiętnienie ofiar stalinizmu), „Od Grudnia do Czerwca” (upamiętniające ofiary stanu wojennego w Polsce).
  W pracach pojawia się również warstwa narracyjna. Zdarza się, że zaznaczone kilkoma pociągnięciami pędzla postaci są skrzętnie opisane („Kraków zimą”). Warto wspomnieć również o kolorystyce prac Dwurnika. Malarz stworzył grupę obrazów utrzymanych w błękitach (m.in. „Kraków niebieski”, „Warszawa”, „Szczecin”). Obok nich znajdują się płótna o bogatej kolorystyce, w których mnogość odcieni jest zachwycająca („Basen Zdrowotny”). Natomiast najnowsze prace artysty charakteryzują się kontrastowo zestawionymi kolorami, o niezwykłej intensywności („Szczecin” 2015, „Niebieskie Tulipany” 2017). Artysta był wielokrotnie nagradzany, np. za cykl prac pt. „Robotnicy” otrzymał w 1981 roku Nagrodę Krytyki Artystycznej natomiast seria dzieł pt. „Warszawa”, została wyróżniona Nagrodą Kulturalną „Solidarności”; Nouvelle Biennale de Paris (1985), Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992).

• Stasys Eidrigievicius -urodził się w 1949 roku w Medinskaiai na Litwie. Edukację artystyczną rozpoczął w 1964 roku w Szkole Rzemiosł Artystycznych w Kownie, gdzie uczył się na wydziale artystycznych wyrobów ze skóry. Następnie studiował malarstwo i grafikę na Wileńskim Instytucie Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w 1973 roku. Począwszy od 1980 roku mieszka w Polsce.
  Stasys Eidrigevicius jest artystą wszechstronnym: tworzy obrazy, plakaty, ilustracje (przede wszystkim do dziecięcych bajek), rzeźby (z korzeni drzew), instalacje i performance. Jest autorem dwóch przedstawień teatralnych: Biały Jeleń (1993) oraz Drewniany Człowiek (2007), które zostały wystawione w warszawskim Teatrze Studio. Publikuje także artykuły do litewskiego miesięcznika „Kulturos Barai”. Ilustracje i grafiki okładkowe jego autorstwa pojawiały się między innymi w pismach „Polityka” „Literatura”, „New York Times”. Często w swoich pracach wykorzystuje technikę pastelu, oleju lub gwaszu. Artysta wypracował charakterystyczny, groteskowo-surrealistyczny styl. Cechuje się oszczędnością linii oraz dużym zbliżeniem na główny element kompozycji. Twarze postaci kreowanych przez artystę sprawiają wrażenie nieruchomych masek pozszywanych z tkaniny lub skóry. Łączy je smutne i głębokie spojrzenie okrągłych oczu. Obrazy, rysunki i grafiki Eidrigeviciusa znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Wrocławiu, Poznaniu i Szczecinie, w Muzeum Plakatu w Wilanowie, British Museum w Londynie, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, National Library w Waszyngtonie, Creation Gallery w Tokio oraz Muzeum Watykańskim w Rzymie. W 1994 roku Andrzej Papuziński wyreżyserował film „Siedem misterów według Stasysa”, którego tematem są prace artysty.

• Wojciech Fangor – urodził się w 1922 roku, zmarł w 2015 roku. Prywatne studia rozpoczął jeszcze w czasie okupacji niemieckiej u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Po wojnie dopełnił edukację w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w 1946 roku. Początkowo tworzył malarstwo figuratywne będące pewnego rodzaju kpiną z socrealizmu w sztuce i komunistycznego społeczeństwa. W latach 60. zwrócił się w stronę malarstwa abstrakcyjnego, którego głównym elementem były barwne fale i kręgi na kontrastowym tle. Swoje obrazy komponował często w instalacje malarskie („Studium przestrzeni”). Jego sztuka cieszyła się ogromną popularnością, czego dowodem była indywidualna wystawa jego malarstwa zorganizowana w prestiżowym Guggenheim Museum w Nowym Jorku w 1970 roku.

• Andrzej Folfas – urodził się w 1948 roku w Witowie koło Zakopanego. W latach 1968-1973 studiował na Wydziale Architektury Wnętrz na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Uczył się w pracowniach: Józefa Ząbkowskiego, Tadeusza Kutermaka, Bernarda Brauna i Adama Sigmunda. Artysta tworzy dzieła figuratywne o silnych uproszczeniach i deformacji formy. Obrazy malarza charakteryzuje agresywny koloryt oraz mocny kontur. Neoekspresjonistyczny styl artysty jest bliski tendencjom Neue Wilde (Nowa Ekspresja) powstałej w końcu lat 70. w Niemczech. Artysta zorganizował kilkanaście wystaw indywidualnych w Krakowie, Jeleniej Górze, Sztokholmie, Angers, Norymberdze i Bonn. Dominik Rostworowski tak określił twórczość malarza:”W jego rysunkach (…) uderza syntetyczne myślenie, pewność ręki i umiejętność obserwacji”.
  Natomiast Włodzimierz Hodys tak wypowiada się o artyście: „góral, z Witowa, wyrastał ze surowością (…), tejże surowości kształtował swoją osobowość. Jest prosty w swojej bezpośredniości typowo góralskiej (…)”.
  Wybrane wystawy indywidualne: 1974 – „Erotyki”, malarstwo i rysunek – Galeria „Jaszczury”, Kraków; 1974 – Collages „Historia z konkretów konkretna”, KDK Kraków; 1977 – Malarstwo, Galeria Sztuki Współczesnej, Jelenia Góra; 1985 – Malarstwo, Polska Instituten, Sztokholm; 1987 – Malarstwo, Galeria Sztuki Współczesnej „Gołogórski-Roztworowski”, Kraków; 1989 – Malarstwo, „Open Art.”, Kraków; 1989 – Malarstwo, „Sztuka Polska”-Galeria Sukiennice, Kraków; 1992 – Malarstwo, Dominik Roztworowski Gallery, Krków; 1993 – Malarstwo, Galeria Inkwizytor, Kraków; 1995 – Malarstwo, Wieża Ratuszowa, Kraków; 2000 – Assemblages, Otwarta Pracownia, Kraków; 2001 – Malarstwo, Roztworowski Gallery, Kraków; 2003 – Jazz w malarstwie, Darmstadt, Niemcy; 2004 – Kształt Katedry – Otwarta Pracownia, Kraków.

• Eugeniusz Gerlach – urodził się w roku 1941 w Bieniawie koło Tarnopola (na kresach wschodnich). Na ziemie odzyskane przybył w roku 1946 zamieszkując w Paczkowie (powiat Nysa). W latach 1960-1966 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na Wydziale Malarstwa i Grafiki. Malarstwo sztalugowe i architektoniczne studiował w pracowni prof. Wacława Taranczewskiego, natomiast grafikę u prof. Mieczysława Wejmana.
  Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1966 roku. Promotorami jego pracy dyplomowej byli m.in. Wacław Taranczewski, Czesław Rzepiński, Jonasz Stern i Hanna Rudzka-Cybisowa. Od roku 1966 jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Obrazy artysty charakteryzują się spontanicznym podejściem do kompozycji, abstrakcyjne formy na pograniczu informelu oraz kubizmu świadczą o szerokich zainteresowaniach artysty.
  Malarz posiada w swoim dorobku ma ponad 30 wystaw indywidualnych oraz udział w ok. 50 wystawach zbiorowych – okręgowych i ogólnopolskich, na których zdobywał nagrody i wyróżnienia. Obrazy autorstwa Eugeniusza Gerlacha znajdują się w wielu muzeach i instytucjach, a także w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą (m.in. w Kanadzie, USA, Francji, Niemczech, Szwecji, Austrii, RPA).

• Józef Gielniak – urodził się w 1932 roku w Denain we Francji, zmarł w 1972 roku. W latach 1946-1945 studiował w École des Beaux-Arts w Valenciennes. W 1950 roku przyjechał do Polski z zamiarem kontynuowania studiów, jednak jego plany zniweczył atak gruźlicy. Większą część życia spędził w sanatorium dla gruźlików Bukowiec. Od 1956 roku studiował w trybie indywidualnym grafikę u profesora Stanisława Dawskiego z Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W tym samym roku zadebiutował na wystawie, a dwa lata później, w 1958 roku został przyjęty do ZPAP. Tworzył w technice linorytu i mezzotinty. Artysta pozostawił łącznie 68 prac, wśród których znajdują się trzy teki grafik: Sanatorium (1958-67), Improwizacje (1958-59) oraz Improwizacja dla Grażynki (1965-71).
  Józef Gielniak jest zaliczany do najwybitniejszych, polskich grafików współczesnych. Jego okres twórczy, choć krótki, był niezwykle intensywny. Artysta szybko rozwinął dojrzały styl. Na unikatowość jego sztuki miał także wpływ fakt, że większość życia spędził w sanatorium, w odosobnieniu od głównych nurtów życia artystycznego.

• Stefan Gierowski – urodził się w 1925 roku w Częstochowie. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Jerzego Fedkowicza, Karola Frycza i Zbigniewa Pronaszki. W latach 1961-1996 był wykładowcą na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1976 roku uzyskał tytuł profesora. Był związany z kręgami kultury niezależnej, angażował się w działalność Komitetu Organizacyjnego Kongresu Kultury Polskiej. Po raz pierwszy zaprezentował swoje prace na wystawie w Warszawskiej Galerii Arsenał w 1955 roku.
  Twórczość malarską Stefana Gierowskiego można podzielić na dwa okresy. Początkowo artysta tworzył obrazy figuratywne, w których widoczna była inspiracja kubizmem oraz dążenie do uproszczeń kompozycji. Pod koniec lat 50. artysta ukierunkował swoje malarstwo na sztukę abstrakcyjną. Jego dojrzała twórczość charakteryzuje się intensywną, lecz harmonijną kolorystyką oraz geometryczną kompozycją. W 1980 roku artysta został laureatem Nagrody im. Jana Cybisa. Jego prace znajdują się w zbiorach wielu ważnych instytucji kultury na terenie całej polski: Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Muzeum Narodowym w Gdańsku, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy, Galerii Arsenał w Białymstoku, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta oraz Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski.

• Anna Güntner– urodziła się w 1933 roku, zmarła w 2013 roku. Studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki. Dyplom obroniła w 1958 roku. Dwukrotnie była laureatką międzynarodowych programów stypendialnych: w 1964 roku przebywała w Paryżu dzięki stypendium Rządu Francuskiego, natomiast w 1979 roku wyjechała do Nowego Jorku dzięki stypendium Fundacji Kościuszkowskiej.
  Uprawiała malarstwo metafory czerpiące z tradycji surrealizmu. Podejmowanymi przez nią tematami często były rozterki i cierpienia miłosne ludzi oraz lęk związany ze stopniowym zastępowaniem człowieka przez maszyny. Można się doszukać w malarstwie artystki licznych nawiązań do dawnych mistrzów malarstwa, szczególnie niderlandzkiego malarza Jana van Eycka. Obrazy Aliny Güntner cieszyły się ogromnym powodzeniem zagranicą. Artystka brała udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych w USA, Szwecji, Włoszech Francji, Meksyku, Niemczech, Turcji i Kanadzie.

• Adam Hoffmann – urodził się w 1918 roku w Krakowie, zmarł w 2001 roku. Naukę rozpoczął w Prywatnej Szkole Malarstwa Terleckiego. Następnie studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach malarstwa Władysława Jarockiego, Eugeniusza Eibischa oraz grafiki Konrada Srzednickiego. W latach okupacji niemieckiej związał się z Grupą Młodych Plastyków założoną przez Tadeusza Kantora, która po wojnie przeistoczyła się w II Grupę Krakowską.
  Angażował się w działalność pedagogiczną: uczył w liceach plastycznych, od 1950 uczył na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, prowadził także pracownię rysunku na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego uczniami byli między innymi członkowie Grupy „Wprost”, którzy traktowali swojego mistrza jak autorytet artystyczny i moralny. Głównym tematem swojej twórczości uczynił relacje damsko-męskie. Artysta wykorzystywał znane motywy mitologiczne i biblijne, jak porwanie Europy, taniec Salome, Judyta i Holofernes.

• <li

Tadeusz Jackowski – urodził się w 1936 roku w Bruges. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Mieczysława Wejmana. W latach 1958-1959 kontynuował edukację w École Nationale Supérieure des Beaux Arts w Paryżu. Prowadził Pracownię Technik Metalowych na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W 1978 roku otrzymał tytuł profesora Uprawia grafikę warsztatową. Najchętniej posługuje się technikami mezzotinty i akwatinty. Wśród podejmowanych przez niego tematów wymienić można sceny figuralne i alegoryczne, widoki miast oraz martwe natury. Od 1961 roku brał udział w ponad 150 zbiorowych wystawach grafiki. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie i Wrocławiu, kolekcjach muzealnych w Łodzi, Bydgoszczy, Legnicy, Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, National Museum w Sztokholmie, Muzeum Sztuki w Skopje, Kupferstich Kabinet w Dreźnie, Musée d’Art et d’Histoire w Genewie i Gabinecie Rycin we Florencji.

• Juliusz Joniak – urodził się w 1925 roku. Edukację rozpoczął w Szkole Przemysłu Artystycznego we Lwowie, którą ukończył w 1945 roku. Następnie studiował na Akademii Sztuk Pięknych malarstwo w pracowni prof. Czesława Rzepińskiego oraz grafikę artystyczną pod kierunkiem: Andrzeja Jurkiewicza, Konrada Srzednickiego i Ludwika Gardowskiego. Po studiach sam zaangażował się w działalność dydaktyczną na macierzystej uczelni: początkowo jako asystent, później jako profesor zwyczajny a w końcu Dziekan Wydziału Malarstwa (1978-1981) oraz Prorektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1981-1984). Artysta jest członkiem: Związku Polskich Artystów Plastyków, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie oraz członkiem honorowym Académie Européene des Arts.
  Obrazy artysty znajdują się w wielu muzeach i zbiorach prywatnych zarówno w kraju jak i za granicą m. in. w Muzeum Narodowym w Krakowie i Warszawie oraz w muzeach w Zielonej Górze, Szczecinie, Bydgoszczy, a także w Australii, Danii, Kanadzie, Norwegii, Szwecji, Włoszech, Niemczech. Jego sztuka była wielokrotnie nagradzana przez krytykę i publiczność, m.in. pierwszą nagrodą na VII. Festiwalu Sztuki w Magne (Francja) w 1995 roku. Malarz został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za udział w odradzaniu działalności TPSP.

• Jerzy Kałucki –  urodził się w 1931 roku w Lwowie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Zygmunta Radnickiego i Andrzeja Stopki. Dyplom w zakresie malarstwa i scenografii uzyskał w 1957 roku. Wykonał wiele dekoracji dla produkcji teatralnych i telewizyjnych (m.in. Teatru Telewizji, Teatru Śląskiego w Katowicach, Starego Teatru w Krakowie i innych). W latach 1981-2003 prowadził pracownię malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Od 1976 roku jest członkiem reaktywowanej Grupy Krakowskiej.
  Jako malarz zadebiutował na III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1959). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i tworzeniem instalacji przestrzennych. W swoich pracach artysta tworzy kompozycje z uproszczonych figur geometrycznych. Motywy, które często powtarzają się w jego pracach to łuk, wycinek koła, linia prosta i fragment barwnej płaszczyzny wyraźnie odcinający się od reszty kompozycji. Jego prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu; Muzeum Okręgowego w Chełmie; Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie; Museum of Modern Art; Sammlung Jurgen Blum; Hunfeld; Galerie Hoffmann; Grobelheimer-Muhle. W 2005 roku artysta został laureatem prestiżowej Nagrody im. Jana Cybisa.

• Tadeusz Kantor – urodził się w 1915 roku w Wielopolu Skrzyńskim, zmarł w 1990 r. w Krakowie. Był artystą wszechstronnym: odnajdywał się nie tylko w sztukach plastycznych, ale także w reżyserii, scenografii, teorii sztuki oraz happeningu i projektach environments, których był w Polsce prekursorem (“Panoramiczny happening morski”, Plener Koszaliński w Osiekach – 1967, „Wystawa Popularna”, Galeria Krzysztofory – 1966). Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Karola Frycza. W tym samym czasie wystawił w Efemerycznym Teatrze Marionetek swój pierwszy spektakl „Śmierć Tintagilesa”. W latach 1948-49 i 1967-69 pracował jako pedagog na macierzystej uczelni. W 1945 roku zajął stanowisko kierownika malarni w Starym Teatrze. Artysta był założycielem teatru Cricot 2., który stanowił kontynuację przedwojennego teatru założonego przez Józefa Jaremę.
  Po wojnie Kantor współtworzył Grupę Młodych Plastyków oraz drugą Grupę Krakowską (m.in. Kazimierz Mikulski, Jerzy Nowosielski, Tadeusz Brzozowski, Maria Jarema). Tadeusz Kantor eksperymentował z nowymi technikami i tendencjami. W 1945 roku wspólnie z Mieczysławem Porębskim stworzył manifest „spotęgowanego realizmu”. Śledził nowe nurty w sztuce, analizował je i przetwarzał we własnej twórczości. Artysta uważał, że ważna jest niezależność od ideologii politycznej. W okresie realizmu socjalistycznego sam wycofał się z życia artystycznego.
  Twórczość malarską można podzielić na kilka okresów. Początkowo Kantor tworzył obrazy figuratywne o ciemnej kolorystyce wywodzące się z kubizmu. Pod wpływem stypendium w Paryżu w 1947 roku artysta za pośrednictwem malarstwa Roberta Matty zainteresował się surrealizmem, co znalazło swój wyraz w bezkształtnych istotach będących w tamtym okresie bohaterami jego prac. Kolejna zmiana nastąpiła w drugiej połowie 50. lat kiedy Kantor malował obrazy taszystowskie, wywodzące się z amerykańskiego action painting. W tamtym czasie dla artysty ważny był nie tylko sam obraz, ale także proces jego powstawania. Zwrotem w twórczości były tworzone półprzestrzenne asamblaże i ambalaże. Artysta wykorzystywał w nich przedmioty codziennego użytku jak stare koperty, parasole, ubrania. W swoich pracach odwoływał się czasem do malarstwa przedstawiającego, czego przykładem może być „Ambalaż Hołdu Pruskiego wg Matejki” wykonany w 1975 na wystawę w Sukiennicach lub „Infantka” z 1966 roku inspirowana „Portretem Infantki Małgorzaty” Diego Velazqueza.
  Należy wspomnieć, że twórczość malarska Kantora była ściśle związana z teatrem. Przykładem jest powstała po spektaklu „Umarła Klasa” seria prac pod tym samym tytułem. Innym cyklem funkcjonującym na pograniczu sztuk jest „Dalej już nic” składający się z serii malowanych postaci ludzkich z doczepionymi atrapami ubrań i kończyn, które artysta umieścił na kółkach dzięki czemu powstały ruchome obiekty trudne do jednoznacznego zaklasyfikowania będące swoistymi autoportretami artysty w różnych okresach życia tworzące razem coś na kształt „wizualnej biografii”.

• Sławomir Karpowicz – urodził się w 1952 roku, zmarł w 2001 r. Od 1973 roku studiował w pracowni malarstwa Jana Szancenbacha w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom obronił w 1978 roku. Po ukończeniu studiów pracował na macierzystej uczelni. Prowadził pracownię rysunku i pracownię malarstwa. Głównym tematem jego twórczości była martwa natura, często z elementami pejzażu w tle. Artysta dużą wagę przykładał do stylistyki pracy a martwa natura dawała mu możliwość eksperymentowania z kolorem, fakturą, efektami światłocieniowymi.
  Malarstwo Karpowicza cechuje się żywą kolorystyką oraz silnymi kontrastami. Zazwyczaj malował zamaszystymi pociągnięciami pędzla na wielkoformatowych płótnach. Poza dopracowaną warstwą estetyczną jego prace posiadały także głęboki wydźwięk alegoryczny. Poprzez zestawianie ze sobą określonych przedmiotów artysta odnosił się do kwestii egzystencjalnych. Wielokrotnie w swoich obrazach podnosił wątki wanitatywne, związane z przemijalnością życia. Często powtarzającym się na jego płótnach motywem była ryba.

• Anna Karpowicz-Westner – urodziła się w 1951 roku w Krakowie. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa. Dyplom otrzymała w pracowni prof. Jana Szancenbacha w 1978 roku. W jej malarstwie często pojawia się temat kobiety. Bohaterki swoich obrazów przedstawia na tle pejzażu lub we wnętrzach. Przedmioty i postacie na jej obrazach są uproszczone oraz obwiedzione kontrastowym konturem. Twarze charakteryzują się harmonijnymi i zgeometryzowanymi rysami twarzy. Ich oczy, nos, usta, brwi są mocno zaakcentowane. Malarka operuje zimną, lecz bogatą paletą barw, którą nakłada drobnymi pociągnięciami pędzla. Ważną rolę w jej twórczości odgrywa tajemniczy, bardzo intymny i zmysłowy nastrój. Anna Karpowicz-Westner otrzymała wiele wyróżnień: 1979 – nagroda Fundacji Odilon-Lesur-Adrian; 1980 – I nagroda w dziedzinie malarstwa na Biennale Sztuki w Asnieres-Sur Seine we Francji. Jej prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Krakowie, Deutches-Polen Institut w Darmstadt, The Polish Museum of America w Chicago.

• Ewa Kierska-Hoffmann – urodziła się w 1923 roku we Lwowie. W latach 1940-1943 studiowała pod kierunkiem Stanisława Kamockiego w krakowskiej Kunstgewerbeschule. Po wojnie naukę kontynuowała w Akademii Sztuk Pięknych. W swoim malarstwie stosowała „trompe l’oeil”, złudzenie optyczne stosowane w barokowym malarstwie holenderskim. Polega ono na wywołaniu wrażenia, że przedmioty przedstawione na dwuwymiarowej powierzchni są trójwymiarowe. Artystka posługuje się techniką olejną. Często podejmowanym przez nią tematem są martwe natury z książkami cechujące się wielką precyzją w oddaniu detali: słojów drewna, druku, zagiętych kart.
  Artystka tworzy także melancholijne sceny rodzajowe odznaczające się zimną kolorystyką i zminimalizowaniem tła w celu uwypuklenia głównej sceny. Ewa Kierska zajmuje się również ilustratorstwem czego przykładem może być cykl rysunków do „Sklepów cynamonowych” i „Sanatorium pod klepsydrą” Brunona Schulza wykonany pod koniec lat 40. ubiegłego wieku.

• Jerzy Kujawski -urodził się w 1930 roku. Studiował na Wydziale Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Ludwiki Nietschowej i Mariana Wnuka. Jerzy Kujawski urodził się w 1921 roku, zmarł w 1998 roku. Po zakończeniu II wojny światowej przez krótki czas studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i współpracował z Grupą Młodych Plastyków. Następnie wyemigrował do Paryża i włączył się w życie tamtejszej awangardy artystycznej. Początkowo tworzył obrazy w stylistyce surrealistycznej. Brał udział w Międzynarodowej Wystawie Surrealizmu w Galerie Maeght w 1947 roku i należał do ugrupowania artystycznego Phases zrzeszającego malarzy tworzących w tej stylistyce. W Paryżu zafascynowała go sztuka abstrakcyjna. Jerzy Kujawski był twórcą tzw. abstrakcji figuralnej. Jego prace z tamtego okresu cechuje przypadkowość elementów kompozycji, automatyzm, swobodny układ kształtów i kolorów oraz ekspresją. W latach 60. zainteresował się pop-artem. Tworzył w technice olejnej, często posługiwał się także serigrafią, kalkomanią i monotypią.

• Jan Lebenstein– urodził się w 1930 roku w Brześciu Litewskim, zmarł w 1999 r. w Krakowie. Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem A. Nachta-Samborskiego. Zadebiutował na wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” – Arsenał 1955 r. Został nagrodzony Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu (1959).
  Artysta w swojej twórczości czerpał tematykę głównie z mitologi starożytnej i Biblii. Studiując problematykę archetypów kulturowych stworzył cykl prac poświęcony wyobrażeniom prehistorycznych zwierząt. Artysta działał jako ilustrator: „Folwark zwierzęcy” G. Orwella, opowiadania G. Herlinga-Grudzińskiego. Laureat, Nagrody Fundacji im. A. Jurzykowskiego z Nowego Jorku, Nagroda im. J. Cybisa.

• Alfred Lenica -urodził się w 1899 roku, zmarł w 1977 roku. Początkowo studiował na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Uczęszczał także do klasy instrumentów smyczkowych w Konserwatorium Muzycznym. Dopiero w 1925 roku rozpoczął studia w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych u Adama Hanytkiewicza. W czasie wojny mieszkał w Krakowie i związał się z awangardową Grupą Młodych Plastyków kierowaną przez Tadeusza Kantora. Był założycielem awangardowej Grupy „4F+R” (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm) oraz członkiem II Grupy Krakowskiej (od 1965 roku). W 1948 roku artysta wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Artysta tworzył obrazy przedstawiające i abstrakcje. Ze względu na swoje przekonania polityczne tworzył prace popierające ideologię komunistyczną i balansujące na granicy socrealizmu. Inspirował się także współczesnymi kierunkami w malarstwie: taszyzmem, kubizmem, surrealizmem. Kompozycje swoich prac abstrakcyjnych tworzył z biomorficznych, wielobarwnych plam. Poza tradycyjną techniką olejną posługiwał się także kolażem i technikami graficznymi.

• Benon Liberski – urodził się w 1926 roku w Łodzi, zmarł w 1983 r. Studiował na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Z powodu likwidacji Wydziału Grafiki na łódzkiej uczelni artysta kontynuował studia na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, gdzie w 1954 roku obronił dyplom. Debiutował na wystawie podczas Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie w 1951 roku. Otrzymał tam I Nagrodę w kategorii Grafika. Swoje poszukiwania twórcze ukierunkował na wypracowanie stylu malarstwa przedstawiającego, który byłby alternatywą dla realizmu.
  Artysta tworzył prace charakteryzujące się użyciem, mocnej, „komiksowej” kreski, która ograniczała płaskie plamy barwne. Często wykorzystywał motywy z amerykańskiej kultury popularnej. Jest określany mianem prekursora polskiego pop-artu, jednak tworzył także prace dalekie od zabawy popkulturowymi konwencjami. Malował także martwe natury, nastrojowe akty oraz przejmujące cykle wojenne: „Berlin 1945”, „Lenino”, „Zbrodnie wojenne”. Poza twórczością artystyczną poświęcał się także działalności pedagogicznej. W 1977 roku został prorektorem łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych.

• Zbysław Maciejewski – Zbysław Marek Maciejewski urodził się w 1946 roku w Pohulance, zmarł w 1999 r. w Krakowie. W latach 1964- 1969 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wacława Taranczewskiego. Od 1989 roku pracował na Wydziale Grafiki na macierzystej uczelni: kierował pracownią malarstwa oraz pracownię rysunku. W 1995 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Wykładał również na Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Artysta często nawiązywał do sztuki okresu Młodej Polski. Inspirował się m.in. Józefem Mehofferem, Witoldem Wojtkiewiczem i Stanisławem Wyspiańskim. Tworzył w duchu symbolizmu i chętnie operował językiem metafory.
  Motywem łączącym wiele jego prac był korzeń mandragory o jednoznacznie erotycznym znaczeniu (cykl „Mandragory”). Sięgał po różnorodne tematy: autoportret, ogród, erotyk, portret. Często utrwalał sceny przedstawiające człowieka w jego skrajnych etapach życia: dzieciństwie i starości. Jego twórczość artystyczna rozwijała się dwutorowo. Jeden z nich obejmował prace balansujące na granicy abstrakcji i surrealizmu odznaczające się tajemniczym a czasem wręcz niepokojącym klimatem potęgowanym przez paletę barw z przewagą czerni i brudnych, zgaszonych kolorów („Rozmowa o spokoju i rezygnacji”). Przeplatały się one z obrazami utrzymanymi w stylistyce realizmu magicznego. Nastrój potęgowało zastosowanie jasnej, żywej palety barw. Prace te cechują się często groteskową deformacją elementów przedstawionych („Podwórze w Kamionie”, „Amor”, „Perswazje”).
  W latach 80. pod wpływem swoich podróży na Południe Europy, artysta zaczął tworzyć egzotyczne pejzaże i martwe natury o minimalistycznej kompozycji i jaskrawych, kontrastowych kolorach. Zadebiutował na wystawie w Muzeum Teatralnym w Krakowie, która odbyła się w 1973 roku. Od tamtego czasu jego prace były eksponowane na licznych wystawach w kraju i za granicą. W 1997 roku za całokształt swojej twórczości malarskiej otrzymał Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza, nadawaną przez krakowski Okręg ZPAP.

• Marcin Maciejowski – urodził się w 1974 roku. Przez 3 lata studiował architekturę na Politechnice Krakowskiej. W 1997 roku rozpoczął studia na Wydziale Grafiki krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom obronił w pracowni Piotra Kuncego w 2001 roku. Artysta wraz z Wilhelmem Sasnalem, Rafałem Bujnowskim, Markiem Firkiem, Józefem Tomczykiem tworzył Grupę Ładnie, która działała w latach 1996-2001. Był założycielem i redaktorem zina „Słynne Pismo we Wtorek”. W 2002 roku jego rysunek „Jak tu teraz żyć” był eksponowany na billboardach w największych miastach Polski. Tworzy rysunki i obrazy, w których wykorzystuje język i stylistykę charakterystyczną dla reklam, plakatów, komiksów i ilustracji prasowych. W ironiczny sposób komentuje wszechobecny konsumpcjonizm oraz wynikający z niego presję sukcesu za wszelką cenę. Często opisuje prace satyrycznymi adnotacjami przypominającymi nagłówki prasowe. W 2010 roku w Muzeum Narodowym w Krakowie odbyła się obszerna indywidualna artysty.

• Adam Marczukiewicz – urodził się w 1958 roku w Olkuszu. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki. Malarstwo studiował w pracowni prof. Jana Świderskiego i prof. Zbysława Maciejewskiego.  Dyplom w pracowni prof. Włodzimierza Kunza obronił w 1986 roku. W latach 1988-1990 był asystentem na Wydziale Grafiki.

• Adam Marczyński – urodził się w 1908 roku, zmarł w 1985 r. Studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Władysława Jarockiego oraz Ignacego Pieńkowskiego. Dyplom obronił w 1936 roku. Artysta współpracował z przedwojenną Grupą Krakowską (m.in. Sasza Blonder, Maria Jarema, Leopold Lewicki, Stanisław Osołowicz, Jonasz Stern, Henryk Wiciński) oraz z reaktywowaną w 1957 roku drugą Grupą Krakowską (m.in. Jerzy Bereś, Maria Jarema, Tadeusz Kantor, Janina Kraupe, Jadwiga Maziarska, Maria Pińska-Bereś, Erna Rosenstein, Maria Stangret). Artysta prowadził działalność pedagogiczną na macierzystej uczelni. Twórczość malarza można podzielić na kilka etapów. Przed wojną i tuż po jej zakończeniu artysta tworzył w duchu kubizmu oraz koloryzmu. W połowie lat 50. w jego pracach pojawiły się odniesienia do surrealizmu. Kolejny zwrot nastąpił w drugiej połowie lat 50. kiedy artysta zaczał dążyć ku abstrakcji. Formy geometryczne oraz silnie zaznaczona kontrukcja kompozycji dominowały w pracach z lat 60. Zmieniły się wówczas materiały, z których prace były konstruowane. Artysta zaczął wykorzystywał: blachę, tekturę, fornir, listewki tworząc z nich kolaże. Obrazy te nawiązywały do malarstwa materii (cykl „Konkrety”). Kolejnym etapem w twórczości Adama Marczyńskiego było wprowadzenie ruchomych elementów w pracach (I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, 1965). W latach 70. pojawiły się w pracach artysty kasetony (cykl „Dekompozycje”, „Układy otwarte”). Warto zaznaczyć, że prace wpisują się w sztukę kinetyczną. Ze względu na ruchomość elementów, każda zmiana wprowadza nową jakość odbioru. Kolorystyka kompozycji była ograniczona, często sprowadzona do jednego koloru (minimalizm).
  Artysta wziął udział w wielu wystawach: – Biennale Sztuki w Wenecji w 1956 r., – II i III Wystawa Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 1957 r. i 1959 r., – II Międzynarodowe Biennale Grafiki, Lublana, 1957 r., – Biennale Sztuki w Sao Paulo 1959 r., – Documenta w Kassel, 1959 r., – Sympozje „Złotego Grona”, – Zielona Góra, 1963 r. i 1965 r., – I Biennale Form Przestrzennych, Elbląg, 1965 r.

• Franciszek Maśluszczak – urodził się w 1948 roku w Kotlicach. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w 1974 roku. Wykłada w zakładzie rysunku, malarstwa i rzeźby Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Malarstwo artysty należy do nurtu nowej figuracji (lata 70.). Kompozycja oraz rodzajowa tematyka podejmowana przez artystę bliska jest malarstwu Marca Chagalla. Artysta maluje figury ludzkie o smukłych zdeformowanych proporcjach na tle odrealnionego pejzażu. Rozgrywające się sceny na obrazach artysty są lirycznymi zdarzeniami inspirowanymi rzeczywistością.
  Od 1970 roku artysta tworzy ilustracje i grafikę współpracując z czasopismami: „Ty i Ja”, „Literatura”, „Szpilki”, „Sztuka”, „Polityka”, „Tygodnik Literacki”, „Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”. Maśluszczak tworzy ilustracje książkowe m.in. Jeremi Przybora, „Kabaret jeszcze Starszych Panów”, 1980; Ryszard Schubert, „Panna Lilianka”, 1983; Rena Marciniak, „Ślub na gruzach Warszawy”, 1990; Roald Dahl, „Wielkomilud”. Indywidualne wystawy jego obrazów odbyły się m.in. w BWA w Lublinie (1978), w instytucie Kultury Polskiej w Sztokholmie (1983), w Państwowej Galerii Sztuki w Płocku (1997) i w Polish Culture Institute w Londynie.

• Kazimierz Mikulski -urodził się w 1918 roku w Krakowie, zmarł w 1998 r. tamże. Studiował malarstwo w Akademii krakowskiej, w pracowni Pawła Dadleza oraz Kazimierza Sichulskiego. Podczas okupacji, kontynuował naukę w Kunstgewerbeschule pod kierunkiem Fryderyka Pautscha. W latach 1945-46 uczył się aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Starym Teatrze w Krakowie. Znany był w środowisku krakowskim pod pseudonimem „Balzak”. Powodem tego kryptonimu byłe niezwykłe podobieństwo artysty do rzeźby francuskiego pisarza dłuta Augusta Rodina. Malarz posiadał również, zbieżne z tą postacią upodobania do czarnej kawy oraz izolacji od świata. Jak wiemy ze wspomnień przyjaciół Mikulski, był również osobą opanowaną i cichą. Przyjmował stanowisko bardziej obserwatora niż uczestnika licznych dyskusji, jakie wtedy prowadzono z Kantorem na czele. Nie przekładało się to zupełnie na jego materie sztuki, w swoich działaniach nie bał się eksperymentu i poszukiwania nowego. Jego debiut określa się na rok 1945 roku, na pierwszej wystawie Grupy Młodych Plastyków w Zakopanem. W 1948 roku Mikulski wziął udział w I wystawie Sztuki Nowoczesnej w krakowskim Pałacu Sztuki. Od 1957 roku należał do II Grupy Krakowskiej. Występował jako aktor w teatrze, w Cricocie II grał w sztukach m. in. „Kurka wodna”, „Nadobnisie i koczkodany” oraz „Umarłej klasie”. Warto również wspomnieć, że po „Mątwie” (Stanisława Witkiewicza), w teatrze wystawiono sztukę, pt. „Cyrk” autorstwa Mikulskiego.
  W latach 1948-1979 był współzałożycielem, scenografem i kierownikiem plastycznym Teatru Lalki i Maski „Groteska”. Od tego czasu artysta przez ponad 30 lat tworzył scenografię, kostiumy i maski. W swoich projektach artysta nawiązywał do stylistyki Wsiewołoda Meyerholda. Warto wspomnieć, że ten rosyjski reżyser dążył do świadomej teatralizacji scenicznego świata. Aranżował tajemnicze wnętrza, chcąc przez to wzmocnić przesłanie sztuki. Podobnie jest w sztuce Mikulskiego ascetyzm rekwizytów prowadzi do uwydatnieniu pewnych wątków. Artysta wprowadził również szczególny typ rekwizytu teatralnego: maski-lalki połączonej w jedno z aktorem. Stylistyka wytworów scenograficznej przełożyła się również na jego malarstwo. Cyrkowe postacie przypominające lalki, stały się stałym elementem kompozycji. Artysta obok scenografii i lalek projektował również kostiumy teatralne oraz ilustracje książek. Mikulski jest autorem m.in. przygód Ferdynanda Jerzego Ludwika Kerna, bajek Bogdana Brzezińskiego, wierszy Antoniego Marianowicza. Zajmował się także oprawą plastyczną filmów rysunkowych. Twórczość Mikulskiego wpisuję się w nurt malarstwa metaforycznego oraz surrealistycznego przeładowanego liryzmem. Artysta wielokrotnie odwoływał się do „logiki” marzenia sennego. Do stałych motywów w jego obrazach należą smukłe kobiety (nazywane przez krytyków „fryzjerskimi Beatrycze” i „okrągłopiersiastymi panienkami”) w otoczeniu równie subtelnych motyli, ptaków. Kompozycja dzieł charakteryzuje się swobodą i zarazem oszczędnością elementów. Płasko kształtowane plamy barwne kontrastują z rysunkowością form. Twórczość artysty przepełniona jest liryzmem oraz zagadkowym nastrojem.
  W połowie lat 40. malował obrazy abstrakcyjne zgeometryzowane. Jednak bardziej niż ascetyzm Malewicza pociągała go poetyka malarstwa hiszpana Joana Miró. Wraz z Marią Jaremą i Jonaszem Sternem, zaraz po wojnie tworzył w duchu abstrakcjonizmu aluzyjnego. Wczesne obrazy, takie jak Nocna próba (1954) – dowodzi o ówczesnej fascynacji teatrem awangardowym. Geometryzacja w latach 50. przeobraża się w ascetyczną kompozycję i suchy rysunek. Dominacja formy, stała się dominacją linii z których były budowane obrazy. Kolejnym etapem w sztuce artysty była rezygnacja z trójwymiarowej przestrzeni w obrazie na rzecz nadbudowanych kolejnych planów. Przykładowymi dziełami są Oczekiwanie (1955), Panna młoda – bukiet ślubny (1966). Po pewnym czasie w malarstwie pojawiły się nierzeczywiste wizje krajobrazów (Dziewczyna z hotelu – 1969). Późniejsza sztuka przybrała zdecydowanie metaforycznym charakterze o lirycznym i erotyzmem nastroju. Kazimierz Mikulski wcześnie wykształcił charakterystyczny styl oparty na figuratywności poddanej swobodnej grze wyobraźni odpowiadające poetyce snu. Idylliczny, poetycki i tak pełen baśniowych tajemnic, świat powoduję porównać artystę do Paula Delvaux. Innym dowodem na ich związek są liczne postacie kobiet pojawiające się obrazach. Ponadto wpływać na niego mogła postać Maxa Ernsta oraz Rene Magritta, którzy stosowali zaskakujące zderzenia postaci i zwierząt z otaczającą je rzeczywistością. Sam artysta przyznawał się jednak do fascynacji malarstwem Łukasza Cranacha starszego.
  Mikulski był laureatem wielu nagród: Nagrody Ministra Kultury i Sztuki III stopnia za osiągnięcia w dziedzinie scenografii (1962), Złotej Odznaki Miasta Krakowa (1965), Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (1964), Nagrody Miasta Krakowa (1979), czy Nagrody Honorowej Fundacji Kultury Polskiej (1996). Swoje prace prezentował na ponad 50 wystawach indywidualnych m.in. w Lipsku, Londynie, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu oraz 250 wystawach zbiorowych w kraju i na całym świecie.

• Jarosław Modzelewski – urodził się w 1955 roku w Warszawie. Jest absolwentem Technikum Elektryczno–Mechanicznego w Warszawie. W czasie szkoły średniej zainteresował się sztuką i postanowił rozwijać się dalej w tym kierunku. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Równolegle uczęszczał do pracowni rysunku kierowanej przez Tomasza Żołnierkiewicza. Dyplom uzyskał w 1980 roku. Składały się na nią: cykl dwunastu obrazów olejnych zatytułowany „Wobec człowieka”, aneks z malarstwa ściennego „Przestrzeń malarska emocją natury człowieka” oraz praca teoretyczna „Wobec ikony”. Od 1983 roku razem z: Ryszardem Grzybem, Pawłem Kowalewskim, Włodzimierzem Pawlakiem, Markiem Sobczykiem i Ryszardem Woźniakiem współtworzył Stowarzyszenie „Gruppa”.
  Publikował w piśmie „Oj dobrze już”. Twórczość artysty łączy się z nurtem „nowej ekspresji” i „Młodymi Dzikimi”. Był zaangażowany w opozycyjne ruchy antykomunistyczne. W 1986 roku podpisał list artystów i intelektualistów opozycyjnych skierowany do uczestników Kongresu Intelektualistów na Rzecz Pokojowej Przyszłości Świata. Uczestniczył także w wystawie prac autorów listu „Sztuka Niepokornych”. W 1982 roku Jarosław Modzelewski rozpoczął pracę pedagogiczną na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, początkowo w charakterze asystenta Stefana Gierowskiego. Od 1997 roku kieruje tamtejszą pracownią malarstwa. W latach 90. wraz z Markiem Sobczykiem, założył prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie.
  Inspiracjami dla malarza była twórczość Josepha Conrada, tematyka historyczna, polityczna oraz codzienne sytuacje. Ascetyzm formy zbliża artystę do malarstwa Edwarda Hoppera. Inspiruje go także malarstwo Andrzeja Wróblewskiego. Jarosław Modzelewski tworzy w nurcie realizmu, jednak nieoczywiste połączenia elementów kompozycji oraz zimna, czysta paleta barw kreują niezwykły nastrój kontemplacji. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, m.in. Paszportu „Polityki” za „malarstwo uniwersalne w treści, atrakcyjne formalnie, a jednocześnie zrozumiałe dla szerokiej publiczności; za dzieła, które przywracają wiarę w sztukę szczerą i autentyczną”. Był także stypendystą Central and East European Art Foundation w Waszyngtonie i Nowym Jorku.

• Eugeniusz Mucha – urodził się w 1927 roku, zmarł w 2012 roku. W latach 1949-1955 studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Do jego wykładowców należeli Adam Marczyński i Wojciech Weiss. Natomiast dyplom przygotował pod kierunkiem prof. Tadeusza Łakomskiego. Artysta inspirował się folklorem ludowym. Tworzył obrazy sztalugowe oraz monumentalne malowidła.
  Najczęściej były to obrazy o tematyce religijnej, przepełnione bogatą symboliką oraz licznymi nawiązaniami do współczesności. Artysta w swoich pracach starał się przybliżyć współczesnemu człowiekowi uniwersalne prawdy biblijne. Jego interpretacja religijnych tematów często wywoływała kontrowersje i szokowała odbiorców. Malował także obrazy rodzajowe, które koncentrowały się wokół tematyki życia wiejskiego i rodzinnego. Został uhonorowany Nagrodą im. Witolda Wojtkiewicza (2000), nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2007) oraz medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2011). Był autorem polichromii w kościołach w Lublinie, Lutczy, Lublińcu Starym, Łętowni, Niewodnej, Oleszycach, Potoku Jaworowskim, Rzeszowie oraz Zapałowie.

• Jerzy Nowosielski – urodził się w 1923 roku, zmarł 2011 r. w Krakowie. Studia rozpoczął 1940 roku w Staatliche Kunstgewerbeschule w Krakowie w pracowni Stanisława Kamockiego, po wojnie kontynuował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa. Dyplom uzyskał eksternistycznie w 1961 roku w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. W latach 40. należał do Grupy Młodych Plastyków, natomiast w latach 1957-1958 do Grupy „Piąte Koło”. Od 1957 roku związany był z reaktywowaną Grupą Krakowską. Malarz był wykładowcą w PWSSP w Łodzi. W 1962 r. został profesorem w krakowskiej ASP. Artysta uprawiał malarstwo sztalugowe, ścienne, rysunek. Począwszy od lat 40. tworzył abstrakcje geometryczne oraz syntetycznie ujęte postacie. Zrealizował polichromie ścienne m.in. w kościołach: w Wesołej koło Warszawy (1976-79), w Nowych Tychach (kościół Św. Jana, 1981-87) oraz cerkwiach: w Hajnówce (1966) i Krakowie (1976). Artysta jest laureatem Nagrody II (1962) i I stopnia (1973, 1981, 1997) Ministra Kultury i Sztuki. Został nagrodzony Srebrnym Wawrzynem Polskiego Komitetu Olimpijskiego za cykl obrazów „Pływaczki” (1973) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1976). Malarz otrzymał: – Nagrodę im. Brata Alberta (1977); – Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1981); – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1981); – Nagrodę Państwową I stopnia (1984); – Nagrodę im. Jana Cybisa (1988); – Medal Anny Kamieńskiej (1992); – Nagrodę Wielką Fundacji Kultury (1994); – Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1998); – Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza (1999); – Srebrny Medal „Cracoviae Merenti”(1999).

• Teresa Pągowska – urodziła się w 1929 w Warszawie. Studiowała w PWSSP w Poznaniu malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego. Dyplom obroniła w 1951 roku. Uczyła na kilku polskich uczelniach artystycznych: Państwowych Wyższych Szkołach Sztuk Plastycznych w Gdańsku i Łodzi oraz na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W1988 roku uzyskała tytuł profesora. Wystawiała głównie w Polsce i Francji. Była honorowym członkiem „Nouvelle Ecole de Paris” oraz grupy „Réalités Nouvelles”.
  Malarstwo artystki balansuje na granicy malarstwa figuratywnego i abstrakcji przez co często bywa zaliczana do nurtu nowej figuracji w malarstwie polskim. Tematem obrazów artystki są pejzaże, ludzie, zwierzęta, sceny rodzajowe, które są przez nią upraszczane i modyfikowane. Bohaterkami wielu jej obrazów są kobiety, anonimowe oraz znane z obrazów („Olimpia” inspirowana obrazem Maneta o tym samym tytule), które artystka przemalowuje zgodnie ze swoją konwencją. Kompozycja prac malarki składa się z połączonych ze sobą kształtów: nieregularnych figur geometrycznych i biomorficznych tworów zróżnicowanej kolorystyce i fakturze. Często maluje swoje obrazy cienko, lecz energicznymi, zamaszystymi pociągnięciami pędzla. Twórczość Teresy Pągowskiej została uhonorowana Nagrodą Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w 1990 roku.

• Jerzy Panek – urodził się w 1918 roku w Tarnowie, zmarł w 2001 roku w Krakowie. Studia rozpoczął w 1937 r. w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie na Wydziale Grafiki, w pracowni Andrzeja Jurkiewicza i Władysława Jarockiego. W czasie okupacji kontynuował studia w Kunstgewerbeschule. Po wojnie kontynuował naukę na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa i Zbigniewa Pronaszki. Artysta uprawiał malarstwo i grafikę oraz drzeworyt, w którym osiągnął mistrzostwo. W 60. latach powstały jego najsłynniejsze cykle graficzne: Autoportrety, Kobiety obłąkane, Pastuchy, Pasterki, Latawce. Malarz został wielokrotnie nagradzany: Złoty Medal na Międzynarodowym Triennale Grafiki w New Delhi (1971), Nagroda im. Jana Cybisa 1988 r.

• Kazimierz Podsadecki – urodził się w 1904 roku w Zabierzowie, zmarł w 1970 r. w Krakowie. Studiował w Szkole Przemysłowej w Krakowie. Interesował się awangardową typografią. W latach 20 projektował szatę graficzną pism „Zwrotnica” i „Linia”. Uczestniczył w pierwszej wystawie grupy „Praesens”. Malował abstrakcje klasycznymi technikami, zajmował się fotografią eksperymentalną, którą łączył z technikami graficznymi, uprawiał rzeźbę reliefową. W latach 1932 i 1933 wziął udział w międzynarodowej wystawie typografii zorganizowanej przez grupę „a.r”.Przed wojną współpracował z awangardowym studiem filmowym SPAF w Krakowie. Artysta został aresztowany przez gestapo w 1941 roku, wówczas uległ zniszczeniu cały przedwojenny dorobek artystyczny.W 1952 roku powrócił do Krakowa. Wczesna twórczość artysty zaliczana do nurtu konstruktywizmu, na obrazach pojawiły się wówczas precyzyjne układy geometrycznie splecionych figur abstrakcyjnych. Styl artysty w późniejszych latach uległ zmiękczeniu, pojawiła bogata faktury obrazów. Malarstwo powojenne charakteryzuje się reminiscencjami kubizmu, artysta malował wówczas głównie pejzaże i martwe natury o nasyconych barwach.

• Stanisław Rodziński – urodził się w 1940 roku. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni E. Krchy. Dyplom obronił w 1963 roku. Pracę pedagogiczną rozpoczął w krakowskim Liceum Plastycznym. W latach 1993-96 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a w latach 1996-2002 funkcję rektora. Stanisław Rodziński aktywnie uczestniczył w ruchu kultury niezależnej lat 80. Malarz należał do grona sygnatariuszy deklaracji Towarzystwa Kursów Naukowych (tzw. latający uniwersytet).
  Artysta był stypendystą m.in. Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej im. Jana Pawła II w Rzymie (1985) oraz Fundacji Janineum w Wiedniu (1994). Malarz został nagrodzony m.in. Złotym Medalem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (1977), Złotą Odznaką Związku Polskich Artystów Plastyków (1978), Nagrodą Miasta Krakowa (1981), Nagrodą Muzeum Archidiecezji Warszawskiej (1985), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za pracę artystyczną i eseistykę. Artysta był stypendystą Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej im. Jana Pawła II w Rzymie (1985), Fundacji Janineum w Wiedniu (1994). Publikuje teksty o sztuce na łamach m.in. „Tygodnika Powszechnego” i „Znaku”. Jest członkiem Komisji Architektury i Sztuki Sakralnej przy Archidiecezji Krakowskiej.
  Artysta ma w dorobku trzy publikacje zawierające szkice o sztuce: „Sztuka na codzień i od święta” (1999), „Obrazy czasu” (2001), „Mój szkicownik” (2005).

• Erna Rosenstein – urodziła się w 1913 roku we Lwowie, zmarła 10 listopada 2004 r. w Warszawie. Studiowała w Wiener Frauen-Akademie (w latach 1932-1934) następnie w Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Władysława Jarockiego i Wojciecha Weissa. W 1937 roku artystka odbyła podróż do Paryża. Artystka była współzałożycielką I Grupy Krakowskiej. W 1942 roku udało jej się uciec z rodzicami z getta we Lwowie. Tuż po wyzwoleniu wstąpiła do Grupy Młodych Plastyków. Brała udział w Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-1949), Warszawa (1957-1959) a także w wystawie „Dziewięciu” (1959). Współpracowała z Tadeuszem Kantorem tworząc scenografie teatru „Cricot 2”. Od 1946 roku na znak protestu przeciwko tendencjom socrealistycznym przez pięć lat zawiesiła działania twórcze. W 1977 roku otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida, natomiast w 1966 roku została doceniona nagrodą im. J. Cybisa za całokształt twórczości.

• Teresa Rudowicz -urodziła się w 1928 roku, zmarła w 1994 r. W latach 1948-1950 studiowała na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Edukację kontynuowała w pracowni Zbigniewa Pronaszki na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom obroniła w 1954 roku w pracowni Hanny Rudzkiej-Cybisowej. W 1957 roku osiadła na stałe w Krakowie. W latach 1971-1972 była Stypendystką Fundacji Kościuszkowskiej w Stanach Zjednoczonych. Należała grona założycieli II Grupy Krakowskiej. Jej wczesne prace to oscylujące pomiędzy surrealizmem i abstrakcją prace i kolaże fotograficzne. Przez krótki czas inspirowała się także taszyzmem.
  W latach 60. i 70. tworzyła asamblaże tworzone z zatapianych w farbie drobnych przedmiotów: tektury falistej, worków, blachy, tkaniny, śrubek, sprężyn, koronki, fotografii. W połowie lat 60. zaczęła stosować także pleksiglas, z pomocą którego tworzyła formy artystyczne przypominające przeźroczyste płaskorzeźby. Jej prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej we Wrocławiu, Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, Galerii Nationale d”Arte Moderna w Rzymie, Museum Boymans van Beuvingen w Rotterdamie, Museum der Kunst XX Jahrhunderts w Wiedniu, Alcoa Collection of Contemporary Art w Pittsburgu.

• Czesław Rzepiński – urodził się w 1905 roku, zmarł w 1995 roku. Edukację artystyczną rozpoczął w 1923 w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej u Zbigniewa Pronaszki i Jerzego Fedkowicza. Następnie studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa i Felicjana Kowarskiego. W 1929 roku wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę u Józefa Pankiewicza. Po powrocie do Krakowa włączył się w działalność Grupy Zwornik sympatyzującej z koloryzmem. Od 1931 roku należał do krakowskiego oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków a w latach 1945-1947 piastował stanowisko prezesa tej instytucji. W 1933 został wykładowcą w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej, natomiast trzy lata później, wraz z Józefem Jaremą i Józefem Mroszczakiem założył w Katowicach Szkołę Malarską im. A. Gierymskiego. Po zakończeniu II wojny światowej podjął pracę w macierzystej Akademii Sztuk Pięknych. W 1948 roku otrzymał tytuł profesora a w latach 1954-1964 czterokrotnie pełnił funkcję rektora tej uczelni.

• Tomasz Sętowski – urodził się w 1961 roku. Studiował na kierunku artystycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie. W 1991 roku został członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Jego prace zaliczane są do nurtu realizmu magicznego. Na jego obrazach pojawiają się miasta w chmurach, podwodne światy, tajemnicze kobiety. Artysta szuka inspiracji w literaturze. Maluje najczęściej w technice olejnej. Tworzy także grafiki i projektuje okładki do książek i czasopism, m.in. miesięcznika Fantastyka. Punktem przełomowym w jego karierze artystycznej był rok 1998, kiedy artysta został zaproszony do współpracy przez prestiżową nowojorską galerię Stricoff Fine Arts. W tym samym roku artysta wziął udział w międzynarodowych targach sztuki New Yorker ARTEXPO, które były dla niego przepustką do międzynarodowej kariery. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych i publicznych w Stanach Zjednoczonych Ameryki, Francji, Szwajcarii i Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Nakładem wydawnictwa Muza ukazały się dwa albumy tego artysty „Muzeum Wyobraźni” (2003), „Teatr Magiczny”(2000).

• Jacek Sienicki – urodził się w 1928 roku w Warszawie, zmarł w 2000 roku w Warszawie. W latach 1948-1954 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego. Po uzyskaniu dyplomu rozpoczął działalność dydaktyczną na macierzystej uczelni, początkowo jako asystent w pracowni Nachta-Samborskiego. W 1967 roku Jacek Sienicki objął kierownictwo nad pracownią problemów malarskich w architekturze, natomiast od 1975 roku prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tytuł profesora uzyskał w 1981 roku. W czasach komunizmu aktywnie angażował się w ruch kultury niezależnej. Malował głównie martwe natury, portrety, wnętrza. W swojej twórczości często powielał motywy: mięsa, czaszki i szczęki zwierzęce, wnętrze pracowni, ściany domów oraz usychające kwiaty. Odwoływał się również do swoich przeżyć z czasów II wojny światowej oraz bieżących wydarzeń politycznych. Malował ekspresyjnymi pociągnięciami pędzla, z użyciem zimnej, przygaszonej palety barw. Artysta został laureatem Nagrody im. Jana Cybisa za całokształt twórczości (1983) a także Nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku za osiągnięcia w dziedzinie malarstwa (1993).

• Jerzy Skarżyński – urodził się w 1924 roku w Krakowie. W czasie wojny studiował w krakowskiej Kunstgewerbeschule oraz następnie w Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1946-48 uczył się na Wydziale Architektury Politechniki krakowskiej. Podczas wojny związany był z grupą plastyków i podziemnym teatrem Tadeusza Kantora. Artysta był współzałożycielem Grupy Młodych Plastyków, Klubu Artystów; członkiem II Grupy Krakowskiej. W latach 1948-1958 współpracował jako scenograf z Teatrem „Groteska” w Krakowie. Prowadził się działalność pedagogiczną w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.

• Jacek Sroka – urodził się w 1957 roku. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Grafiki. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Mieczysława Wejmana i prof. Witolda Skulicza. Artysta zajmuje się równocześnie malarstwem i grafiką warsztatową przeważnie barwną (akwaforta i akwatinta). Artysta został wyróżniony na Biennale Grafiki w Mulhouse (1984), Międzynarodowej Wystawie Miniatury w Toronto (1986), na Biennale Grafiki w Vaasa (1987) czy Międzynarodowym Triennale Grafiki w Krakowie (1994). Malarz otrzymał nagrody: 1988 – Grand Prix na Biennale Grafiki w Seulu, był laureatem Nagrody Młodych im. St. Wyspiańskiego; 2001 – nagroda im. Witolda Wojtkiewicza przyznaną przez Związek Polskich Artystów Plastyków.

• Franciszek Starowieyski – urodził się 8 lipca 1930 roku w Bratkówce na Podkarpaciu, zmarł 23 lutego 2009 roku w Warszawie. W latach 1949-1952 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, następnie kontynuował na warszawskiej ASP w pracowni prof. Michała Byliny (ukończył w 1955 r.). Starowieyski w połowie lat 80. działał jako pedagog, prowadził zajęcia w Hochshule der Knute w Berlinie Zachodnim. Od 1993 r. wykładał w Europejskiej Akademii Sztuki w Warszawie.
  Artysta tworzył pod pseudonimem Jan Byk. Starowieyski swoje dzieła datował używając pewnej gry znaczeń – każde dzieło umieszczał 300 lat wstecz, dając wyraz upodobania dla sztuki i ducha baroku. Artysta zajmował się malarstwem, grafiką, sztuką plakatu (m.in. „Don Juan” Moliere – 1983 r., „Lulu” Berg A. – 1983 r., „Macbeth” W. Shakespeare- 1980 r.) grafiką, scenografią teatralną („Ubu króla”, Krzysztofa Pendereckiego, Teatr Wielki w Łodzi).
  Tworzył również happeningi – „Teatr rysowania”, podczas którego stając się malarzem aktorem prezentował publiczności proces tworzenia dzieła. Starowieyski w latach 60. zyskał popularność serią plakatów, w których pojawia się specyficzny styl artysty. Symboliczne przedstawienia o ukrytych konotacjach znaczeniowych łączą się w groteskowym stylem artysty. W rysunkach malarza często podejmowanym tematem była kobieta – zniekształcona, anonimowa, o rubensowskich kształtach. W wizerunkach kobiet – stałym towarzyszącym elementem jest motyw ptasiej głowy. Starowieyski miał ponad 200 wystaw w kraju oraz zagranicą.
  Artysta związany był z takimi galeriami jak: Aberbacha w Nowym Jorku, Spicchi dell`Est w Rzymie, AREA w Paryżu. W roku 2004 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury w dziedzinie sztuk plastycznych.

• Jonasz Stern – urodził się w 1904 roku, zmarł w 1988 r. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał prywatne lekcje u P. Gajewskiego we Lwowie. Od 1928 roku uczęszczał do Wolnej Szkoły Malarstwa i Rysunków L. Mehofferowej. W latach 1929-1935 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Władysława Jarockiego, Fryderyka Pautscha, Teodora Axentowicza i Stanisława Kamockiego. Artysta był współorganizatorem Grupy Krakowskiej. W czasie okupacji niemieckiej trafił do lwowskiego getta. W 1943 roku malarz został wywieziony do obozu zagłady w Bełżcu z którego uciekł i wrócił do getta, gdzie ocalał podczas masowego rozstrzeliwania. Następnie przedostał się na Węgry. W 1945 roku zamieszkał na powrót w Krakowie i związał się z Grupą Młodych Plastyków przekształconą później w II Grupę Krakowską. W 1954 roku rozpoczął pracę na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i przez 20 kolejnych lat prowadził pracownię malarstwa. W początkowym okresie twórczości Jonasz Stern zafascynowany był kierunkami artystycznymi początku XX wieku, przede wszystkim surrealizmem i kubizmem. Piętno na jego twórczości odcisnęły także traumatyczne przeżycia z czasów okupacji. W 50. latach styl artysty zbliżał się do abstrakcjonizmu. Tworzył wielobarwne, geometryczne kompozycje malarskie, w których zmagał się z szeregiem zagadnień konstrukcyjnych oraz płótna abstrakcyjne, zapełniane przez nieregularne, biomorficzne kształty. Na początku kolejnej dekady artysta zaczął tworzyć kolaże złożone z kawałków tkanin, zwierzęcych kości i skór. Z czasem zaczął do nich dodawać fotografie i drobne przedmioty. Elementy komponował na kształt pejzaży, które niosły za sobą znaczenie symboliczne. Wiele reliefowych prac Sterna było pewnego rodzaju hołdem dla ofiar Holocaustu, pamiątką dramatycznych losów Narodu Żydowskiego.

• Jan Szancenbach – urodził się w 1928 roku, zmarł w 1998 roku. Edukację artystyczną rozpoczął w czasie okupacji w 1940 roku w krakowskiej Kunstgewerbeschule. Kiedy szkoła została zlikwidowana w 1942 r. Jan Szancenbach podjął pracę w warsztatach Rady Głównej Opiekuńczej. Zajmował się tam wyrobem drewnianych zabawek i ozdabiał naczynia porcelanowe. Po zakończeniu wojny kontynuował studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Wojciecha Weissa, Eugeniusza Eibischa i Ludwika Gradowskiego.
  W 1948 roku został asystentem w pracowni rysunku dla grafików. W tym samym roku przyjęto go także w poczet członków Związku Polskich Artystów Plastyków. Począwszy od 1972 roku prowadził własną pracownię na Wydziale Malarstwa. Od roku 1987 pełnił urząd rektora macierzystej Akademii. Projektował plakaty, znaki graficzne, ilustracje książkowe oraz grafikę reklamową. Był także autorem filmów rysunkowych dla dzieci. Jego styl malarski zdradza wpływ koloryzmu jego mistrza, Eugeniusza Eibischa. Artysta malował zamaszystymi pociągnięciami pędzla wykorzystując żywą, nasyconą paletę barw. Wśród podejmowanych przez niego tematów malarskich znajdują się: pejzaż, martwa natura, akt, scena rodzajowa i portret.

• Jan Tarasin –  urodził się w 1926 roku w Kaliszu, zmarł w 2009 r. W latach 1945-51 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach: Zbigniewa Pronaszki i Wacława Taranczewskiego, Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Srzednickiego. Zadebiutował w 1948 roku na 1. Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Od 1962 roku należał do Grupy Krakowskiej. Był pedagogiem w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1974 roku objął Samodzielnie Pracownię Malarstwa. W latach 1987-1990 roku pełnił funkcję rektora. W 1976 roku został uhonorowany nagrodą krytyki im. Cypriana Kamila Norwida. W 1984 roku został nagrodzony nagrodą im. Jana Cybisa.
  Jego styl można określić mianem sztuki przedstawiającej zmierzającej w kierunku uproszczenia i abstrakcji. Tarasin rezygnuje z perspektywy i budowania głębi w obrazie, który staje się przestrzenią zajmowaną przez na pozór bezładnie porozrzucane przedmioty zredukowane do piktogramów, zaledwie zaznaczone, wymagające od oglądającego większej uwagi w celu ich zidentyfikowania. Artysta poszukuje sposobów budowania harmonii w wykreowanym przez siebie świecie, niejako naśladując w ten sposób naturę. Sam mówił o swojej twórczości: „Interesuje mnie pewien typ przedmiotowości doprowadzonej do abstrakcji”.
  Na rozwój jego stylu niewątpliwie miał wpływ wyjazd na stypendium do Wietnamu i Chin w 1962 roku. W tamtym czasie artysta zaczyna tworzyć kolaże zatapiając w strukturze obrazu liście, owady bądź małe laleczki.
  Z kolei w latach 70. jego uwagę przyciąga zjawisko powolnego ruchu, który od tej pory będzie się starał uchwycić na płótnie. Wykorzystuje do tego całkiem nowe środki: bohaterami jego dzieł stają się tajemnicze formy geometryczne i organiczne komponowane w monotonne, rytmiczne ciągi zapełniające całą powierzchnię obrazu. Właśnie te dzieła przykuły najmocniej uwagę krytyków i przyniosły Janowi Tarasinowi miano jednego z najbardziej oryginalnych artystów lat 70.

• Jerzy Tchórzewski –  urodził się w 1928 roku w Siedlcach, zmarł w 1999 r. w Warszawie. W latach 1946-1951 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki. Był jednym z członków-założycieli II Grupy Krakowskiej skupionej wokół Tadeusza Kantora. Współpracował także z międzynarodowym ugrupowaniem artystycznym Phases.
  Od 1954 roku prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1987 roku uzyskał tytuł profesora. Był laureatem Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I i II stopnia (1981, 1967), Nagrody im. C.K. Norwida (1980), Nagrody „Solidarności” (1986), Nagrody im. Jana Cybisa za całokształt twórczości (1987) oraz Nagrody Herdera (1993). Pierwszy raz zaprezentował swoją twórczość malarską na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku. Tworzył nastrojowe prace na granicy surrealizmu i abstrakcji. W jego kompozycjach pojawiały się fantastyczne rośliny i zwierzęta oraz sylwetki ludzi, które artysta upraszczał i modyfikował. W jego malarstwie dominowały ciemne barwy ożywiane przez nasycone żółcie i czerwienie. Swoje obrazy prezentował na indywidualnych wystawach w Warszawie, Łodzi, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, Olsztynie, Siedlcach, Węgrowie, Paryżu, Londynie, Chicago, Nowym Jorku, Brukseli, Liege, Wenecji, Lozannie, Wiedniu.

• Eugeniusz Waniek – urodził się w 1906 roku w Ustrzykach Dolnych, zmarł w 2009 roku w Krakowie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Władysława Jarockiego i Teodora Axentowicza. Był związany z Formistami oraz I Grupą Krakowską (wystąpił z niej w 1934 roku). Od 1938 roku pracował jako pedagog. Uczył w Szkole Przemysłu Artystycznego w Sosnowcu, natomiast po II wojnie światowej objął posadę nauczyciela w krakowskim Liceum Plastycznym. W latach 1950-1977 był związany z Wydziałem Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Otrzymał tytuł profesora honorowego uczelni. Za zasługi dla sztuki i kraju odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis i Cracovia Merenti, został także wyróżniony tytułem honorowego obywatela Ustrzyk Dolnych. Zajmował się malarstwem monumentalnym oraz sztalugowym. Twórczość artysty nosi znamiona inspiracji kubizmem oraz postimpresjonizmem. Mistrzostwo osiągnął w akcie, malował również sceny rodzajowe (często przedstawiające robotników), martwe natury oraz pejzaże. W czasie II wojny światowej powstały prace przedstawiające wywózkę Polaków na Wschód. Eugeniusz Waniek jest autorem polichromii kościołów w Turku Wielkopolskim, Bielsku i Biechowie oraz scenografii dla krakowskiego Teatru Bagatela (współpraca w latach 1949-1953).

• Andrzej Wróblewski – urodził się w 1927 roku w Wilnie, zginął w 1957 r. podczas wyprawy w Tatry. Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był inicjatorem powstania Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej. Początkowo tworzył grafiki, jednak najbardziej utożsamiany jest ze swoim malarstwem w przejmujący sposób pokazującym okrucieństwo II wojny światowej oraz dramat ludzkiej egzystencji wynikający z konieczności śmierci. W jego obrazach najważniejszym elementem był przekaz, któremu artysta podporządkował środki malarskie. Kolory i formy miały nieść za sobą przede wszystkim znaczenie symboliczne (np. błękitny oznaczał śmierć), nie doznania estetyczne.
  i inni.